Sakın Düşme Şiiri - Mithat Çöpür

Dostum,
Arkadaşım, Kardeşim, Ben, Sen, O,
İnsan gibi yaşamanın aşkına,
Sakın düşme,
Düşerken,
Tutunduğun dalların kırılır tek, tek,
Bir daha tutacak dal bulamazsın,
Düşme ki,
Düşenin dostu olmaz demiş atalarımız,
Çoktan el olmuştur akrabalarımız,
Selam bile vermez o dostlarımız,
Düşme...
Düşersen,
İçten içe yanarsın,
Dumanın tütmez,
Kimseler görmez,
Kaçar dost bildiklerin senden,
Görmezden gelirler,

Senin sofrandan eksik olmayanlar,
Şimdi olmuştur sana kuyu kazanlar,
Düşme...
Düşersen adamlığın da gider,
Adamlık da parayla pulladır bu devirde bilesin,
Düşersen...
Aynalara dahi bakamaz olursun,
Baksan bile gördüğünü tanıyamaz olursun,

Kurur bütün pınarların,
Hatta gözündeki yaşların,
Ağlayamazsın bile kendi haline,
İsyan edersin gelmişine geçmişine
................................Bu Dünyanın,
İsyan edersin, vefasızlığa, hayırsızlığa,
İsyan edersin, duyarsızlığa, yalnızlığa,
Düşme ki,
Düşersen Yüreğinde Güneşler doğmaz,
Hep kapalıdır, dumanlıdır, bulutludur yüreğin,
Düştüğün gün gelmiştir kıyametin,
Yoktur artık ne aşkta ne sevgide bile servetin
Vurursun duvarlara başını,
Hesap dahi edemezsin kendi yaşını,

Kimseler yanmaz senin derdine,
O an bir yanan gelir aklına,
Her derde yanan,
Anan gelir aklına,
Ve filim kopmuştur bir kere,
Geri sarması da yoktur,
Senin olsa da en iyi dostlar,
Yine de sen,
Düşme...

Mithat Çopur 12/ 12 2012

(Akçanlı)
===============================