Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Biliyorum, hiç kavuşamayacağım sana. Nereye dönsem, ayrılık şarkıları geliyor kulaklarıma...
Seni hiç unutamam ki ben... Unutmayacağım..
Duygulu ve içtendi.
Kutlarım sizi.
Sevgilerimle.
Sevgi, kana karışmış, damarların içinde tüm vücutta dolaşıyor gibi...
Aslında, bu kadar koyu bir sevgi, damarlara da zarar verebilirdi ama, yürek, sevgiyi öyle güölü pompalıyor ki, bir yerde tıkanmak ihtimali yok, çünkü tüm hücrelere ulaşıp her hücrede özümseniyor sevgi...
Güzel yazınızı gönülden ve tam puanla kutluyorum, size ve seven yüreğinize sevgi ve saygılar Halenur Hanım,
Ünal Beşkese
Gözlerden yüreğe dolan sevgiliyi yansıtıcak güzel kelimeler seçilmiş...Hüzünlü bir ses dua eder gibi...
Ayrılık rüzgârları bizi savursa da,
Sakın beni hiç unutma....
Unutulmazsınız inş çok güzeldi...Yüreğinize sağlık sayın Kor
Sevgilerimle +10
Ellerindeki tılsımla tutsun ve hiç bırakmasın vefalı bitanemi .Çocuk coşkusu ile sevsin ve hiiiçç unutmasın..
Tam puanımı ve sevgimi koyup avuçlarıma,öptüm , attım sana ,tutabildin mi kardeşimm..
anlam ve anlatımı mükemmel dizelerdi.
okumasına doyulmayan olağanüstü güzel bir şiir.
severek ve hazla okudum.
tam puan ve saygılar sunuyorum...HŞT
Halenur hanım'cığım seven yürek hep acı içindedir nedense,mutluluk rüzgar gibi eser tahribat bırakır yürekte,sevipte mutlu olanı görmedim ne hikmetse,hep ayrılık,hep hüsran,sonuçta ağaran saçlarla yalnız kalan insan...
Bu satırlarda benden di,puanımla sizi kutluyor antolojime alıyorum eserinizi.Sevgimle
Tebrikler Halenur hanım ne güzeldi yine alıp götüren, sevince ortak eden bir anlatım. İçe sinmiş sindirilmiş unutulmayacak vefalı bir sevgi. Sevgiler her kime olursa olsun yüreğin mutlu olması, içinde sevgiler taşımasıdır önemli olan. Bu aşk daldaki bir serçeye yerde umut vaadeden bir ateş böceğine olsa ne farkeder değil mi ki seviyoruz ve sevecek bir şeyler buluyoruz. Cömert tabiat anaya şükrederek size, nice şiirlere sevgiyle, sevgililerle sağlıklı huzur dolu mutlu günler dileklerimle hoşça kalın diyorum.
Allah kuvvet , metanet ve sabır versin bu yürege.Dualarınızı beklerim
Bu şiir ile ilgili 18 tane yorum bulunmakta