Yine tek başıma çıktığım yolculuklardan biri.... Otogarda kimileri kavuşuyor kimileri ayrılıyor... Yanımda bir adam da sevdiğini yolcu ediyor bilmediği bir şehre... hem mutluluk hem de mutsuzluk gözyaşları karışıyor birbirine. Ayrılmalarla kucaklaşmalar içiçe geçmiş. Zaman durmuş... Buluşanlar birden uzaklaşmak istiyor o kasvetli mekandan. Ayrılacakların ise gözü saatte... Aklıma vedalarım geliyor apansız.... Az ilerde karşımda duran adamın aklından geçenleri tahmin edebiliyorum. Bir an önce otobüsün kalkmasını istiyormuşcasına sıkça çekiyor sigarasını içine. Sonra kesin, koştura koştura evine gidip ağlayacak.... yolcu edeceği kız ise çoktan teslim olmuş gözyaşlarına, “hadi git bekleme artık” diyor hıçkırıklar içinde. Derken can alıcı bir anons başlıyor. Son kez deliler gibi sarılıyor kız, yüzündeki yaşlar göç ediyor adamın gözlerine... adam; “hadi bin artık şu otobüse, sakın arkanı dönme yoksa bırakmam! ” diyor.
Adamın o son sözü işliyor ciğerlerime kadar. Sen de bana kurmuştun o cümleyi bir
keresinde...hatta son ayrılığımızda.... gitmek ne kadar da zor gelmişti inanır mısın?
Tam otobüse adımımı atacakken durmuştum hani? Arkamdaydın... başımı çevirip
baksaydım eğer bindirmicektin beni otobüse biliyorum... bana hayatın kahrolası bir
sınavıydı bu! çok kızdın, öfkelendin... çünkü kime sorarsan sor daima geride kalana
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
