Sakın ağlama... Şiiri - Vahit Kemal Kısa

İlkyazım;
Bitmeyen mevsimim..
Çiçek tenli kadınım
Hasretim, hep sana
Yok, yazılışım hep bu yüzden
Hayat yoklamalarında
Hep bu yüzden martı çığlıklarına bağlanışım
Bilinmez bir şehir almış seni,
Kapamış kilidini kağir kapıların.
Giremiyorum zamanı gelmeden içine...
Kanıyor şimdilerde yürek,
Çocuk dizlerim gibi..
Elimde simit
Cebimde sapan
Düştüğüm yerden annem kaldırmıyor
Çamaşır kokmuyor saçımı okşayan eller
Sevemiyor gözlerim
Sarı kelebekli taçları
Ne beş çaylarının nede
Beyaz gazozların tadı kalmış buralarda
Lavantalar kokmuyor gömleğimde
Hanımeli yetiştirmiyor parklarda bahçıvanlar
İlkyazım;
Bitmeyen mevsimim…
Yaşlanıyor galiba bedenim
Daha az düşünüyorum ölümü
Ve daha çok özlüyorum dünü.
Seninle daha çok konuşuyorum
Yağmur gecelerinde
Sabahları kalkıp, tan yeri ağarmadan
Seni öğretiyorum doğan güneşe
İlkyazım;
Bitmeyen mevsimim..
Karınca adımlarıyla gitseydin ya
Tavan arası düşlerimden.
Acele edişini açıklasaydın,
Yalnız bırakmasaydın beni
Meçhulünde zamanın.
Bir de vasiyet etmeseydin
Sakın ‘Ağlama! ’yı…