Sakhar İle Kumriye

Kumriye kırmızı, rugan pabuçlu,
Sakhar yakışıklı, zayıf uzun boylu.
Dolaştılar hep el ele
Ömür boyu İstanbul’u.

Elbiseleri Çamlıca toprağı rengi, ebruli,
Babaannem severdi onları içinden geldiği gibi.
Der di; “-Gözleri kehribar tespih taneleri.”
Üsküdar’a gitmekti tek gayeleri.

Bir söz vardır;
Bir şey kırk gün söylenirse olur,
İkincisi;
Akar su yolunu kendisi bulur.

Sakhar ile Kumriye dolaştılar birlikte,
Pencere kenarlarında,
Beraber çıktılar yemeğe,
Yıldız’da, Fındıklı’da.

Üsküdar’ı seyrettiler,
Beşiktaş’ta, Eminönü’nde, Fatih’te,
Hep oraya gitmek istediler yüzüme baktılar
Beni gördüklerinde.

Birkaç gündür yoklar ortada,
Hiç gözükmediler günlerce bana.
Ne pencerede ne de balkonda.
Bu günlerde yağmur vardı İstanbul’da.

Dün gece rüyamda gördüm,
El salladılar, Beyazıt Meydanı’nda,
“-Üsküdar’a gidelim, Üsküdar’a gidelim.” Dediler,
Süleymaniye Camii’nin şadırvanında

Uyandığımda baktım;
Yan gözle beni arıyorlardı
Buğulu camın ardında.

Yağmurlu bir cumartesi sabahında,
Usulca penceremi açtım,
Bir adım sonra onları rahatlattım.

Şimdi sıra sabah konuklarımla kahvaltıda,
Erkenciyim,
Günüm başladı altıda.
Nasipse bu gün kahvaltıdan sonra
Götüreceğim onları şehir hatları vapuru ile
Üsküdar'a.