* Sakal Adası ve Deniz Kızı

FATMA DOĞAN

SAKAL ADASI ve DENİZ KIZI

Ey şair!
Gökyüzüm ağlıyor yine bu gün.
Ve acı bir deniz sızıyor, sakalımdaki tüm karanlıklara
Hiçbir iklim çözemiyor, içimdeki pişmanlığın,dolaşmış saçını
Sakallarımdaki, erkekler ülkesine ,gizlenmiş gibi içimdeki umutsuz adam.
Sahilde ,bir balıkçının ekmek teknesine gömdüm serzenişlerimi.
Bir kayık iki kürek yeter mi ,içimdeki fırtınalı denizleri geçmeye?
Söyle Şair!
Sen anlar mısın, sakalı gün yüzüne çıkmış ama ruhu dibine batmış adamın halinden.
Yoksa, kara kumlu bir sahile dökeceğim, maviden umudunu kesmiş ,boz benizli umutlarımı.
Söyle Şair!
Sana da oluyor mu arada bir?
Sen de ,sahilde bir banka oturup, deniz yerine,
boyası geçmiş ayakkabılarını seyrediyor musun hiç,başını eğip?
Hiç hıçkırdığı oluyor mu? Içinde ki sessizliğin?
Biliyor musun şair?
Ben hep, karın suyunu sıkarım, avuçlarımda yağmur yerine.
Çünkü, ben hep yanarım.
Ellerimi soğuk yakar.
Yüreğimi, küçücük kıvılcımlar.
Hatta beynim yanar ,deli deli düşünmekten.
Nasıl Kahroluyorum yanmaktan, nasıl is kokuyorum pişmanlıktan.
Ey Şair!
Biliyormusun ?
Ben yalnızlığın Dumanlı kayasıyım.
Deniz kızını,kaybetmişlerin önünde durduğu
Ve Kusursuzluk arayanların gelip başını, taşlara vurduğu.
Dinle Şair!
Bir bilsen bir zamanlar ,
Deniz kızımı görürdüm, her geldiğimde, bu sahillerde.
Ayaklarımızı uzatırdık, Beraberce masmavi Denize.
Balıkçının kayığıyla, bize doğru gelirdi hayallerimiz, küreklerini çeke çeke.
Bir hıçkırırdı sessizlik, bir gör,
Deniz depreşirdi,
Aşk irkilirdi.
Biliyormusun?
Hiç gitmeyen ve bitmeyen bir şiirdi benim için, denizkızı.
Ve de hiç bitmeyecek sandığım bir rüya.
Ben o zamanlar, deniz kızının, olmayan ayaklarına bakardım hep.
Ve kusursuzluğu düşlerdim ,uçsuz bucaksız mavilikte
Ey Şair!
Neden hep kusursuzluk arardı ki gözlerim?
Niye yetinmedi ki ,elindeki ile, sakallar adasının Gözü doymaz korsanı.
Artık içimdeki sessizlik hıçkırsa da, Gelmiyor deniz kızım.
Depreşmiyor deniz.
Ve irkilmiyor uykusundan aşk.
Ey, şair!
bana bir şiir öğret gözünü seveyim.
Ben bir bankta boyası geçmiş ayakkabılarımı seyredip durmayayım.
Kusursuz aşkın peşine de düşmem, bundan sonra ,tövbe billah.
Dumanlı kayaya vurmaktan yarıldı yarılacak, başım.
Ey, şair!
Sen deniz kızına bir şiir yazsan ,ben döksem o dizeleri denize.
Söylesene şair? gelir mi? Benim deniz kızım.
Pişmanlıktan saç sakal adasında kaybolmuş adamın sahiline.
(FATMA DOĞAN 7 ARALIK 2024/TURHAL)