Şaka gibi - Sonsuz umut kasabası

Postmodernite ne de…
Havadayken kendine ağ kurmuş
uçarken kendiyle
bakire düşünce;
hükmetmeye çalışır gibi bedenine peri,
unutmasın paylaşıldığını ruhunun…
Mikser gözeneklerinde
bodosuyla bir bakışın, sırat.

Şaka gibi,
ve şaka gibi şu sonsuz okyanus.
Uzanıp giden tırtılların sicim teorisinde
sevgilim
Ve kaderdaşım bir arkadaşım,
o hastanede belki; iyi olur umarım
Ve kahretsin; yaşıyordur ya, yaşasın sevdiğim.
Şaka gibi
şu musluktan akan su;
Toplaşıp uygarlık nasıl girmiş ki oraya
arpa boyu?
Şaka gibi hayat,
şu soluduğumuz hava.
Sonsuz umut
sahilinde yer aç benim için;
kimseye söylemem
derinlik denklemini.
Kimse aç, aç duran da odur;
genellemeksizin, bilinçle kendine yorarak.
Yadedilen itidaller,
gelenek göreneğimizdir,
Arfça örf adet ananelerimiz;
bizse ellerimiz.
Güneş on iki’de doğdu yazın bahar ve blokaj,
Ay Dede’nin mutedillik çağrışı, çağrısı
için dizkapakları kıkırdar.
El pençe divan değil
şu koca altın başak sahili:
Kıkırdıyor diz-kapak, koşuyor;
hareketsiz, bir köşeye kıvrılmış değil.
Şaka gibi bir bin sesleniş
ama her uyandırıldığında, uyarıldığında
ciddiyetin bilincine dönüş;
Şakayla ciddiyet bir arada demekse,
demek ayrılmamıştır
Ay Dede ile Güneş de.

Norveçte yer tutalım kasabada,
El Dorado saloon kapıları varettik,
ölü dil keltçede.
Açılır kapanır sisler beşiği bir kor ışık,
atarca gibi ‘tavırlı pulsar’,
derinden, arkadan;
oysa vadesi gelmemiş
yıllanmış şaraptır:
sanırlar ki arpa maltı
birası içmeye.
Sığ bir gövdeler kasabası
yol veriyor bize sahile,
doğrulmak ileri belki de ötesi.