Şairsem Sancılarım Vardır

kitap’ta uyarıldık:
“görmedin mi, onlar her vadide şaşkın geziyorlar! ”

şairsem sancılarım vardır
yüreğim hüzün
yüreğim hardır

mostar’ı hatırlarım birden
yedi yaşında bitirilen kız çocuklarının
umutsuz gözlerini
kızıl kana bulanık ellerini kadınların

zulmü görürüm kerbela’da
gökyüzünün başka rengini
gökyüzünün öldüğünü

kudüs bir genç kızdır
bombalar giyinir / ölmek nedir
bir atımlık taş öbürü tank

tiananmen meydanında
hürriyeti canımla satın alırım
yiğit bir çinli gibi
yumruklar yürekçedir

ahh felluce
yüreğime bin kurşun değer
ölür her dem babalar
sonrası sükut

ateş yağar sonra başıma kabil’de
dağlar kızıl kıyamet
zulüm kah rus olur
kah amerikalı
zulmün adresi nedir

çeçenya’da dudayev olurum
aşk içre ölürüm
sonra şamil
gene ölürüm

bedir
allahu ekber
allahu ekber
melekler söyler türkümü
söz biter

doymaz kana toprak çanakkale’de
ben ölmeye doymam
şehit olurum
arş titrer

şairsem sancılarım vardır
taşlarla ellerimi kırarlar filistinde
her gece ben tükenirim
sibirya sürgünlerinde

endülüs kan olur
zindan olur gözlerimin kuytusunda
illa ayaklarıma değil yüreğime atılır dikenler
idam ederler beni afrikada hem şair olarak
can fırınlarında yakılan benim

bütün mazlumların ahını taşır sol yanım
bütün yetimlerin gözyaşı gözlerimden akar
isa yerine çarmıha yeniden gerilirim
“tanrım beni neden bıraktın? ”

afrikadan koparılmış bir köleyim
arenada parçalanır bedenim
hiroşima’da yeniden ölür yüreğim

ve yeniden
ve yeniden bak gözlerime
orda bir dolu efkar vardır
yüreğimden yükselen har vardır
intizar vardır
ahu zar vardır
şairsem
sancılarım vardır