Şairlerden Mısralar Çaldım Sana

Bazen Mevlanayım
Gel diyen bir davetim var cihana
Ama bir sen gelmiyorsun
Neyleyim dünyayı
Bazen Yunusum
Sevmekten ölsen de vazgeçme
Aşk için yaşa diyorum dinleyene
Her zaman ki gibi beni yine dinlemiyorsun
Bazen Köroğluyum sen Bolu beyi
İsyan ediyorum gördüğüm her haksızlığına
Oralı bile olmuyorsun aldırmıyorsun yaşadığıma
Bazen Neşet abdalım
Kanıyorum dünyanın gülen yüzüne
Acımıyor yazımı kışa çeviriyorsun
Bazen Mahzuni oluyorum
Bağlanıp kalıyorum senin bir zülfüne
Bazen Orhan Veli oluyorum
Kelimeler kifayetsiz kalıyor
Ben bile yetmiyorum kendime
Bazen Faruk Nafiz oluyorum
Bir de bakmışım ben hancı
Geçip giden sevdalar sen gibi yolcu
Ve hep bir şeyler karalamışlar
Bir çentik açmışlar gönül denen han duvarıma
Bazen Necip Fazıl oluyor
Seni kalbimden çıkaramadığım gibi
Çıkaramıyorum beyazdan beyazı
Ve bir incir ağacı dahi bulamıyorum
Bazen Can Yücel oluyorum
Misafir ediyorum kendimi kendime
Ben bile beğenmiyorum
Benden beni defedip kovacağım elimden gelse
İşte o zaman anlıyorum seni
Ben bile sevmedikten sonra beni…

Atila ilhan oluyor seviyorum
İçimi sevgilimle ısıtırken anlıyorum sana olan mecburiyetimi
Nazım oluyorum
İçindeki çekirdeğinim yeşil eriğim diyorum
Hiç bir şey anlamıyor saf saf yüzüme bakıyorsun
O zaman Ahmed Arif oluyorum
Hasretinden prangalar eskitiyorum
Yanında sana hasret yapayalnız yaşıyorum, anlaşılamıyorum
Cemal Süreyya oluyorum
Sayıların boynunu bükük bırakmak istemezken
Kal demiyorsun ya giderken terkedildiğimi anlıyorum
Benim boynum bükülüyor
Ve sen Canseverin dediği gibi
Gül oluyorsun en öfkeli en pembesinden
Gül kokuyorsun nefes nefese
Ancak Özdemir Asaf olunca anlıyorum
Sana ne az şey anlatmışım şu ana dek
Susmak gerekiyormuş çok şey anlatmak için
Ben şimdi susuyorum
Ne olur sende biraz anlayış göster de beni anla…

13 – 08 - 2016