Şairler Garip Olur Şiiri - Ömer Arıkan

Ya bir deniz kenarı, ya da dağın başında,
Ya hayale dalmışken otururken taşında.
Bazen gençlik çağında, bazen elli yaşında.

Arayan yok, soran yok, düşünür de düşünür.
Anadan yalnız doğar, şairler garip olur.

Gece karanlığını bozar ayak sesleri.
Bitip tükenmek bilmez hayalleri, düşleri.
Meçhulde başlar her an meçhule gidişleri.

Kaldırımlar çilesin çekemez de kahrolur.
Sokaklarda kimsesiz, şairler garip olur.

Sineleri kor olur, ateş olur dumansız.
Sessizce iç geçirir, takatsız ve dermansız.
Alır kağıt kalemi, yazıverir apansız.

Dökülürken yazılar kağıda satır olur.
Yaşarken anlaşılmaz, şairler garip olur.

Sevecen ve candandır, tertemizce severler.
Karşıdan beklemeden neler verirler neler.
Bir köşede kalırlar tanınmaz, bilinmezler.

Ne asi olur onlar, ne ağıtta isyankar.
Her şeye boyun büker, şairler garip olur.

Hasta yatarken yalnız, can yoldaşı bulunmaz.
Kollanıp gözetlenmez, hal hatırı sorulmaz.
Bir elinden tutanı, bir su vereni olmaz.

Çaresizce çilesin çekmekten ten yorulur.
Yine de tek başına şairler garip olur.

Terk eder sevdikleri, yapayalnız kalırlar.
Resimlerle avunur, hayale dalar onlar.
Bu toplumda gariptir yapayalnızlar anlar.

Bir nişan beklemezler, bunu tanuyan anlar.
Garip geldi dünyaya, şairler garip olur.