Şairler Festivali Şiiri

Kanatlarını açmış,
Çatılara basa basa ilerliyor.
Hüzün ve mutluluk topluyor hanelerden.
Gözleri bulut, gözyaşları yağmur oluyor,
Ansızın dokunuyor insanlığa...
Sonra,
Bulutların ardındaki şairler sokağına uğruyor.
İki kelimenin belini kırıp,
Dokunuyor mısralara...
Umut limanına demirlemiş tekneler,
Sahneler kuruluyor peşi sıra,
Mikrofon elden ele dolaşıyor,
Bir yüklem kavgası içinde tüm şairler...
Aniden rüzgar çıkıyor,
Savruluyor tüm yapraklar.
Her savrulan yaprakta,
Birer ikişer çoğalıyor insanlar...
Rüzgarı perde gibi aralayıp,
Sahneye genç bir şair çıkıyor.
''Aşk'' diyor,
''Baba'' diyor...
İzleyenler şaşkın ve ayakta,
Alkışlamaktan bitap düşmüş durumdalar...
Zaman bir kuşun kanat çırpması gibi ilerlerken,
Karamsarlık çeşmesinden su içip,
Huzura dokunuyor her bir şair...
Daha sonra yine insanlığa...