Şairler Çayhanesi

Hiç kapanmaz bu sahilde
Şairlerin çayhanesi

Kimi hüzünlü çay ister
Sevdadan dem tutulmuş
Kimi mutlu bir kahve
Köpüğü tebessümden…
Zümrüdüanka yürekleri
Naif ve kırılgan
Uçuşurken tenhalarda
Bu sahile düşerler,
İncecik bir iğnenin
Ucu kadar kırılgan..
Bir umut atıp omuzlarına
Geçmek isterler o kadim iğnenin
Pas tutmuş deliğinden…

Hiç kapanmaz bu sahilde
Şairlerin çayhanesi

Gece gündüz dinlemez
Eksik olmaz divanesi…
Kovulmazlar gelenler
Herkese bir köşe var
Yeterince geniş
Yeterince sessiz…
Kaybedilmez ümitler
Acıları da olsa
Gözyaşları kadar,
Her an bir kahkaha kopacak sanki
Derin ama gizli değil
Burada duygular eşsiz…

Hiç kapanmaz bu sahilde
Şairlerin çayhanesi

Bu kürkçü dükkanında
Herkesi bir sancı tutar
Yinede yalnız
Yinede çaresiz
Ama hilesiz
Alemleri dolaşırlar
Gözlerini kapayınca…
Bilmezden gelinse de hayat
Yarım kalmış bir şiirdi hep
Yürekten yaşanınca…
Bitirdi mi bilinmez
Şairler şiirlerini,
Ama hayat bu ya işte
Hep o yazar son mısrayı..
Kimse aramaz burda
Ne bağı ne sarayı..
Bir hayat olsun çay gibi
İçine muhabbet atılsın
doyasıya karıştırılsın..
İçilsin yudum yudum..
Ama hele o son yudum
dibinde aşkla bitsin..
Burda kimse ayırmaz renkleri
Renkler yarıştırılmasın
Burda siyahta masum..
Her şey güzeldir
Lafı olmaz burda
ne güneşin ne yağmurun..

Hiç kapanmaz bu sahilde
Şairlerin çayhanesi

Bitirince şiirini şairler
Bu sahile
Bu çayhaneye
Bir daha gelmediler..
Ya da dönemediler
Gittikleri bir alemden..

Ama eksik olmadı hiç
Gökyüzünde dolaşırken,
Sahile doğru süzülüp
Sessizce ışığa gelenler..