Şairler Acıyı Büyüttünüz

Bazen neşe, bazen hüzün, çoğu acı
Ölümsüz eser bırakmakmış amacı
Sevilen de seven de sizden davacı
Kaleme kağıda yetiyor gücünüz
Ve siz şairler acıyı büyüttünüz

Kiminiz Ozan, kiminiz âşıksınız
Siz size düşman; elle barışıksınız
Okumaya, yazmaya alışıksınız
Bizi ağlattınız; sanki siz güldünüz
Ve siz şairler, acıyı büyüttünüz

Güllere küsüp, bülbül ile ağlayıp
Yaraya tuz basıp, yarayı dağlayıp
Aşkı sevdayı, türkülerle söyleyip
Bir oldunuz bizle, gözyaşı döktünüz
Ve siz şairler, acıyı büyüttünüz

Ne şirin bilinir, ne Ferhat olurdu
Siz söylediniz, sevdaları duyuldu
Kiminiz Leyla, kiminiz Mecnun oldu
Bizi yaktınız; sizde küle döndünüz
Ve siz şairler, acıyı büyüttünüz

Siz olmasanız, "belki de" unuturduk
Bir yol bulurduk; kalbi de avuturduk
Yüzümüz Güler, belki mutlu olurduk
Ne siz güldünüz, ne bizi güldürdünüz
Ve siz şairler, acıyı büyüttünüz

Yaşamayan yazmaz, yaşamayan bilmez
Söylemezseniz bizden farkınız olmaz
Kara Sevda dediniz, murâda ermez
Ne biz gördük gün yüzü, ne siz gördünüz
Ve siz şairler, acıyı büyüttünüz

Sızısı dinmez, geçmez ki bu sancımız
Siz var oldukça, dinmez yürek acımız
Sizin de yüreğe, yetmezmiş gücünüz
Acınızı bizle paylaşıp, böldünüz
Ve siz şairler, acıyı büyüttünüz