Şairl/erin Ölümü Şiiri - Bayram Gökmen

I.Tepe
şairler en güzel şiirini
kelimeleri b/ölünce yazar.
şiirdir ölümü şairin
kelimelerden en hazin
esen ılgıt ma(z) i yeleli rüzgar
ölümüdür şairlerin
g/özündeki nur b/aşka b/akar
kelime kelime b/ölününce
şeker k/atar s/özüme
kelime tutar aşkı
ölüme aşkı k/atınca
şair cennete b/akınca
kevserler ş/aha kalkar
yağmurlar inince gökten
kelimeler sökülür, dikiş tutmaz
gönül denen gömlekten
s/özündeki nur dökülürken kevsere
“şiirim işte! ” diye sevinirken
şair ölmüştür bir kere

II. Tepe
şehirler en büyük şairlerini
c/anında s/aklar
dikilir g/özüne şairin karacaahmet
ölüm taşlara ya/saklıdır
taşlar geceyi suya k/arşı uyandırır
sabahın ezan yağmurunda
bir k/aşıklık lokma şükürdür dudak arasında
bakar g/özüne t/aşkın duygulardan vurgun
g/elin olmuş çamlıca ‘hayret’ ki kıskanırken ‘aşkı’ süleymaniye
yıkanır ‘hüsn’ yağmurunda yeditepe
şarkılar söyler martılar dergahında sudan ince
alev sarmıştır aşkı bir kere
güle alev sinince
dergahında zaman gel geri g/ezelim der
şairin kelimeleri g/ördüğü yere düşer dem
sultanahmet kıyamında altı adam
ki surların g/özünde matem
sarnıca saklanmış da
s/an-ki güne yasaklanmış
şlep! Şlep! zaman akar sütununda
an ki n/ey nefesli kamış
virane diye bağrındaki hazineye hor bakanlara
ya/saklanmış gibi bakir
bekliyor g/elin olacak gibi
utangaç c/an k/arşımda
çal/ab çırpmış denizi
su ç/alıp t/aşırmış duvağını
ruhumdan zaman k/arşımda yeditepe
ki yeryüzünde s/erilmiş seccadem

III. Tepe
gökte ay, yerde sen şakkında ikiye
boğazı gerdanlık inci d/olmuş
“sevgiliye”
sunulacak gökyüzü örtülü hediye
üsküdardan türkü tutturmuş
güneş camlarında zamanın
tenini k/atmış suya
zincirinde haliç’in yürek bağlı
saçlarında yelkenleri yüzdürmüş
aşkın gergefini g/örmüş
“ademinin” deminde
taht kurmuş sevgilinin kıdeminde
sabır şekerinin ikliminde
c/anlara g/ezelim diyor zaman
eyyub’un t/aşkın s/ulu s/elinde

IV. Tepe
kelam denizinin kalem d/ili
aşkın suyuna c/an veren nur s/oluklu
zaman pınarında şerbet
süreyyada kaynatılmış aşktan
bir damla düşünce kün d/iline
konuvermiş toprak iline ki
her taşı hudadan/bi-misl ü beha
güleç, utangaç gözlerle b/akışında
s/allanınca gün akşam avizesinde
aşkı ateşe v/ermiş deniz
kudret tepsisinde bir lokma
gökte yunmuş yıkanmış
yerde toprak diye adlanmış
d/işlenmiş ç/akıl taşlarında
canan diye toprağa mıhlanmış
güneşi d/ağların ardından b/atınca
g/özlenen g/elin kızı gibi
yıldızlar gerdaninda inci mercan
gecesinde deniz kızı s/ahlanmis
bir fener ışığına ki aşk saklanmış
herodan ç/almis aşkı deniz
güzelliği kaç elif eder anın.
mahkumunda kulesinde sevdanin

V. Tepe

ibrahimi ateşin k/oyununda ölüme y/attığı gün
ateş tuttu sevdanın yollarını
güllerin kızıllığında dirildi,yandı ateş
ateşin kollarında ş/aşkına döndü can
ki aşktı ‘hüsn’ünde vatan
kuşatılmış duyguların fethinde
gözyaşlarında uyanmış boğazın
aşık bir kızın dudağında
sevgiden y/oksun b/ağrıma k/an çalarsın
güzelliğini ç/aldığımda gecenin
ki seccadenin duvağında dirilir nefer
bekler sevgiliyi sabahlara kadar
söndürme gönül fenerini
ki denizinde aşkın baharını boğarsın

VI. Tepe

insan özünden,sevda denizine damıtılmış
kalbe k/arşı deniz mavili kubbesinden
yağmur tenli maviliğin g/örüldüğü
dile gelen “taş, kalbinde” sevgilinin
aşkı anın memelerinden emzirdiği
boğaz sütlü hece ırmağının
en saf, en temiz ana sütünden
içtikçe b/ayılmış, b/ayıldıkça aşkı s/ayıklamış
zamanın köprüsünde meleklerin
el açtığı, aşk duasının amin cümlesi
sevdanın; düncesi, güncesi,
s/açıyor bir bulut aşktan duvağını sevgilinin
gaz lambası s/arıyor sairin sözlerini
y/anan gecelerinde
s/isli g/özünde k/alem bilir sancısını
duman kokan sevdanın.

VII. Tepe
Altmış üç kelam eder dergahında
Sonra yürür yerin altına
Ve ölür şair
Katar bedenini toprağa ki
Aharlanıp çıksın diye ruh k/arşına

b_gokmenhotmail.com
0505 332 35 35