Şairin Yolculuğu Şiiri - Osman Deniz

Ve şair çıkageldi çok uzaklardan
Hayal ülkesinden, kelimeler pususundan
Ruhun dili lisanlar arasından
Büyüsünü yakalamak, sırrını damıtmak için
Ki o sözlerin büyüsü, kuşları dilsiz bırakırdı
Gökyüzüne atılan oklar gibi, sineleri yaralardı
Sükûtu mukaddes bir emanet gibi taşımıştı yıllardır
Düşüncelere daldığında dudaklarındaki sessizlik çelik gibi sertti
Zambakları utandıran gözleri ıslak ıslak
Susadıkça içmişti, ahengini kâinatın
Göğe savrulan duman kadar esrik

Ve şair çıkageldi çok uzaklardan
Çıkageldi fırtınalı inzivasından, sırların billur yollarından
Şimşeklerle bezenmiş bulutların ardından
Gök kubbede yaldızladığı yıldızların yanından
Dağdan dağa, daldan dala sıçrayan güneşle
Ses vermeyen yokluk ve hiçlik uçurumlarından aşıp
Şimşek sürati ve berraklığında belirdi ufuklarda
Eğeri yıldızlarla süslenmiş bir küheylanın sırtında
Kasırgaya tutulmuş denizlerin çığlıkları arasından
Gökyüzünü aniden bürüyen bir yaz bulutu gibi
Renklerini avuç avuç dağıtırken güneş, ufukların ardından
Altın işlemeli ipek bir örtünün hışırtısı gibi yayılırken gün ışığı
Firuze renkli mesafeleri süratle aştı
Yorulduğunda dinlendi dağların doruklarında
Haşmetinin izini, gölgesini kondurduğu yere bıraktı
Sükût ile haykırdı, ağırbaşlı dağlar
Kuş cıvıltıları sabahın dinginliğini fırtınalara tuttu
Her biri birer münacat gibi yükseldi göklere
Ağaçlar mücevherleri utandıran çiçekler açtı
Birer tütsü gibi rüzgâra saldı çiçekler kokularını

Ve şair çıkageldi çok uzaklardan
Dudaklardan dökülmeden kabul olunan dualara benzeyen
Gökyüzünün çatısını güneş görmemiş sözlerle ördü
Gönülleri birer sarmaşık gibi sardı
Kanı, yüreğinin hokkasından yakuttan bir ırmak gibi kâğıtlara dökülüyordu
Her kelime gönüllerin susuzluğunu gideren birer damla
Bir nehir denize nasıl kavuşursa, ruhlara öyle akıyordu
Ve şair çıkageldi çok uzaklardan…