Şairin Vedası Şiiri - Selma Polat

Sabaha karşı beş, hava fazlasıyla soğuk…
Hüzünlü bir şarkı ve kâğıtlardan ortam…
Olmak istediğim yerdi tam da burası,
Acıtır mı canını bir şairin vedası?

Yollar buzlu, yalın ayak geride bırakıyorum şehirleri,
Oysa bir adım dahi atmıyorum yerimden.
Alışamamışım vedalara belli,
Aslında ilk değil,
Son olacak gibi de görünmüyor vedalaşmalar.
Neticede herkes birilerini uğurluyor,
Varlıklarına alışamadan.

Oysa hepimiz misafir değil miyiz?
Gideceğimiz gün belki de çok yakın,
Bir nefes kadar uzak ve bir nefes kadar yakın ölüm
Bu satırlar, şairin vedasından kalan hüzünlü son bölüm.

Ne doğruya, ne de yanlışa yönüm,
Pusulam kayıp, nereye varacağını bilmiyorum bu yolun.
Ardımda keşkeler, önümde belkiler ve duamda inşallahlar…
Gidiyorum işte, güle oynaya olur mu ki vedalar?

Nereye kadar dayanır ayaklarım hiç bilmiyorum,
Bildiğim bir şey var,
Ayaklarımdan da çok ağrıyor içim.
Oysa sana gelmiştim, diğerlerinden geçip
Keşke oldun dilimde, şairin sevgisi yerine vedasını seçip.