Hani bir şiir vardı…
“Ben…
Sevdanın oturduğu sokakta oturuyorum.” diyordu şair.
Duyduk ki,
Sevda taşınmış o sokaktan.
Ne bir iz bırakmış.
Nede adres…
Veda bile etmemiş giderken.
Ağlamaklı şairin içindeki ses…
Oysa bir umudu vardı şairin
Belki diyordu içinden
Kapıdan görünür…
Ya da pencerenin bir köşesinden.
Hatta gölgesi bile yeterdi belki
Umut etmeye yeniden…
Yeniden…
Bir tesellisi vardı.
Aynı sokakta yaşıyordu sevdayla
Aynı şehrin havasını soluyordu ya…
O bile yetiyordu belli ki
Kayıtsız şartsız sevmeye..
Bu yüzden susuyordu…
Yüreğinde sevdası..
Umutları gömleğin sol cebinde…
Başka bir şey beklemiyordu da zaten.
Duyduk ki,
Sevda taşınmış o sokaktan
Bir gece ansızın…
Ne gören var gittiğini
Ne bilen…
Tek şahit yokluğu…
Bir de…
Ardından kapattığı sokak kapısı giderken.
Ve yine geceler uykusuz.
Ve artık geceler umutsuz.
Kayıt Tarihi : 15.5.2013 12:35:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu günlerde popüler şarkı ve şiirlere takıntım... Ustalardan özür dileyerek
o eskimiş eskimeyen köşesinde..
fakat ne sevdiği geliyordu ne kokusu gerilerden
gündüz gece oldu gece tekrardan gün,
giden gitmişti yoktu sevilen..
kutluyorum yürek sesiniz hiç susmasın 10 puan diyorum..
çok çok güzel bir şiirdi yüreğinize ve kaleminize sağlık tam p. ant...sevgilerimle...
TÜM YORUMLAR (5)