Şairin ölümü ya da kuyudan ayrılan su Şi ...

Gözleri her zamanki gibi hüzün yansıtıyordu İbakorkmaz Mustafa’nın. Baştan ayağa şiir olan sevgili kardeşimin gözlerindeki elem, gönlündeki deli çocuğun künyesinin silik bir kopyası gibidir çok kez.
Oturduk birer çay içmek için çay bahçesindeki masaya. Yanımızda üç şair-yazar dost daha. Bir elim Mustafa’nın omzunda. Mustafa’nın kafası belli ki başka yerde. ‘Ne var ne yok’lar kısa sürüyor.
“Emin Akdamar” diyor Mustafa, ben sözün tamamını beklemeden zihnimde güzel bir şair portresi beliriyor. Güzel bir cümle tamamlayacak portreyi. İçim aydınlanıyor. Bildik bir isim ıslık çalıyor öteden.
“Öldü! ” diyor, Mustafa.
Bir hafta önce gömmüşler.
Kalpten rahatsızmış.
Demiyormuş arkadaşlarına.