Şairin Ölümü Şiiri - İsmail Haşimoğlu

Haber saldı uçan kuşlar,çayıra çimene,
Rüzgar uzandı,erişilmez en zirvelere.
Avlanmıyordu kartal,yol veriyordu aslan,
Şairsiz ormanda,yoktu onları oynatan.

Geceler,gündüz olmayacak gibi kararmış,
Geceler,katran karası ziftlere bulaşmış.
Sanki gece değil,orta da yıldız yok,ay yok,
Her şey tamam,olmayan orta da şair yok.

Şehirler,et yığını cesetlere bürümüş,
Şehirler,zamanın dev çarklarına gömülmüş.
Her insan,musalladan kalkmış,dolaşan tabut,
Tabutu kaldıran şair,tabuta süzülmüş.

Sokaklar küsmüş birbirine,şair gideli,
Caddeler sokağın koynuna uzanmıyor.
Derin hatla ayırmışlar,sokakla caddeyi,
Kavuşturan şaire,dualar uzanıyor.

Çocuklar oturmuş,bir türlü oynayamıyor,
Gizemli hava,oyunlarına karışıyor.
Şairin elimiydi ki? bunları oynatan,
Çocuklar koşarak,yeni bir şair arıyor.

Sular,tüm ahengini bırakmış,şırıltısız,
Sular,kırık prizmadan sıyrılmış,ışıksız.
Kıvrılmıyor kayalardan,kayalar öksüz,
Şairsiz kayalar,yemeklerinde katıksız.

Işıklar bütün renklerini yitirmiş,tek renk,
Sızmıyor delikten,deliğe vurulu kepenk.
Şair mi boş feza da gittiğince yol alan?
Şair mi deliklerdeki kepenkleri açan?

Ağlıyordu harfler,kaskatı kesilmişlerdi,
Bütün yazılardan çekildiler birer birer.
Şairin dilinde ne güzel seçilmişlerdi,
Şairsiz bir dünya da,birbirine küstüler.