Şairin ölümü Şiiri - Tuğba Özgür

Esaret...
kapı duvar...
etrafı ateşe çevrili bir ömür!

Duman altı
gri,havasız bir oda da
dolu kültablaları..
duvarlara anlatılmış
hikayelerden arta kalan
ve odayı kalabalıklaştıran kelimeler...
gözyaşlarını şefkatle sahiplenmiş bir mendil...
bitik birkaç kalem...
karalanmış ama üstünde yazanların
bir ömür kadar anlam taşıdığı kağıtlar...
heba edilmiş,bomboş geçirilmiş
bir gençliğin boşluğu
bu boşluğu doldurmaya yetmemiş hayaller...
defalarca okunsada yıpranmamış kitaplar..
çok önceleri
henüz yoksulluğun son darbesini indirmediği
tek kuruşu bile haram etmediği günlerden kalma
içilen bir kahvenin dibi sararmış fincanı...
yalnızlığa ortak olsun diye eve alınan
ama bu kaderi sessizliğiyle daha çok hatırlanır yapan
tek gözü kör bir kedi...
dağınık bir yatak...
üstünde kan lekeleri olan eski bir halı...
kırışık solgun bir yüz...
kesik bilekler...
ve yerde küçücük bir çocuk gibi
iki büklüm yatan bir şair...
kanı boşalıyor karanlığın içine
kanlı gözlerinin açık kalma sebebi
tüm bu karamsarlığa,yokluğa,sefalete inat
binbir renkle donatmak istediği
aşk'ı dahi anlatmak istediği şiirini
ölmeden önce bitirememesi...

02.05.06
salı