Şairin Kalemi Şiiri - Havliye Ecer

Çok eskilerden bir hatıra bu
Renkli, papatya desenli sayfalara
Gönle, asra ve mısralara sığdırılmayacak
Büyüklükte bir sevginin
En pembeleri ve en mavileri
Kül renkli semalara dokundurduktan sonra, kararan
Garip bir şairin kaleminden dökülen
Bir garip öykü

Sevgili, mübalağasızdır kalemimin dili
Bilirsin...
İlkler hep umutla başlar
Fidan umutla filizlenir
Açar kollarını maviliğe, hisseder
Maviliğin tenine hayat verdiğini
Çiçeklerde kış tatilinden, yeşil dünyaya
Yani hani anlarsın
Tanrının sunduğu evine umutla koşar
Ah sevgili ah; bende her şey sendin
Hani o burağan misali
İçimi titreten elalı bakışlar
O idi işte seni herşey yapan, bende
Sen düşünemedin beni, hatıralarla
Böyle buruk böyle çaresiz
Tıbbiyede adı olmayan bir hastalığa
Terk edip gittin
Sen gittikten sonra gözlerimi yummayı çok istedim
Bu anlamsız acıyı terk edip gitmek, çok istedim
Ama gömedim bu hastalıklı ruhu
Biliyordum, bende hep sen yaşıyordun
Kendimden çok bakıyordum sana
Seni öldüremedim sevgili, öldüremedim

Yağmurun tenime dokunduğu anda
Hissettim seni
Soğuk bir havada
Üşüyen parmaklarımın arasında
Tutmaya çalıştığım sigarayı iştahla çekerken,
Uçan bir kuşu izlerken,
Bir gülü severken,
Hüzünlü bir özlem türküsü dinlerken
Hep seni hissettim

Gururum vardı, anmayacaktım seni
Ama yapamazdım
Güçsüzlük tutmuştu bir kere yakamı.
Dayanamazdım gördüğüm tüm uğur böcekleriyle
Sana selam yollardım, kucak dolusu
Çoğu zamanda ikinci bir sırdaşım olurdu
Anlatırdım ona uzun uzun, senden ve benden
Sonra uzun uzun uçardı...
Belki de sana doğru... Anlatacakları vardır
Senden ve benden

Ama sen yürüdüğüm kalabalık sokaklarda
Bana gelen yolda hep kulaklarını tıkadın
Duymak istemedin hep sevginin sesini
O zaman kendimi kandırmıştım fakat;
Şimdi biliyorum
Sen aslında hiçbir şeydin
Ben var etmiştim
En tehlikeli icadımdın, kendim için
Şimdi de bir şairin kaleminden
Mısralarıma taşınıyorsun, yürekten
Ama sadece yarım kalan bir şiirin
Mısralarında...

Havliye ECER
23.11.2008 Pazar