Şairin Hikayesi Şiiri - Niyazi Karabulut

Kışları çetin geçen bir dağ köyünün kırlarında çobandım
Keçi yollarını öptü ayaklarım binlerce
Patikalar taşıdı beni peri kızlarının düşlerine
Kardan mosmor olurdu bedenimin bir yerleri günlerce
Bir yanım Zigana yemyeşil çimen
Bir yanım kan revan
İçimde dağlara yürüyen uçsuz kervan
Mor dağlara vurgunluğum ondandır.
Bir çoban kavalının yanık sesiyle yaşardım
Bakışlarım yankısını kavalda bulurdu
Negatif resimleri menekşeyle saklardım
Menekşelere aşinalığım ondandır...
Tarih dehlizlerinde kalan bir hayat yaşadım
Öylesine yalnız, öylesine kimsesiz
Ve öylesine sessiz.
Antik şehirleri sevmem ondandır.
Yastığıma yıldızları doldururdum geceleri
Benim de bir yıldızım var ya aralarında
Zühre yıldızını sevmem ondandır
Seherler umut doldurur pencereme
yorgun düşerim leylak kokulu mevsimlerde
Badı saba ıtır katarıdır
Seherleri iple çekmem ondandır.
Üç öğün hüzün kurulur soframıza
Anamın çaresizlik gözyaşları emzirir beni
Sırılsıklam duygular sağnak olur kulübemize
Şairliğim ondandır...
Ufuklar sancılarımın konak yeri
Bülbüller bir çığlığı taşırlar notalara
Müebbet hüzün, biteviye şiir...
Böyle deliliğim ondandır.