Şairin Hikayesi Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Öyle çok istediği bir şey değildi mektuplarına cevap almak ama
hep yazardı.
Ezberlediği şiirleri masasına karalamasına kızsalar da, bizimki
altını bile imzalardı yabancı sözlerin.
Yabancıları sevmezdi ama onlara daha da iyi davranırdı evdeki
hanımından.
Bir gün yuvasındaki çulu mahpusluk bir adama götürdü öğle vakti.
Şarkı söylemeyi bilmiyordu ve güneşe hassaslığı vardı
çocukluğundan.
Ahbapları bu küçük detayı bilmezdi ama küçük şeyler onun en
kıymetli ahbaplarıydı.
Bir defasında oyuncak bir bağlamaya dostluk etmişti de, çalmayı
bilmediği için yanına alamamıştı dostunu.
Çok sigara içerdi ama sadece çok içiyorsun desinler diye. Sonra
kimse demeyince bıraktı sigarayı.
Tütüne başladığında çok gençti, sakalları sarardığında çocuk.
Her yıl daha da küçüldüğüne inanıyordu sırtındaki kemiğin.
Omzunda ağlayanların sayısı kadar derdi vardı sırtında.
Ve yumruklarında,
Yumruklarında aman diyen herkesin minnetini taşıdı uykudan
nefret edene dek.
Parası erken bitti ama bu küçük bir detaydı.
Dostları erken gitti ama bu daha küçüktü.
Küçüldü… ve küçüldü…
Önce ölümle olan ahbaplığına son verdi, sonra dans etmeyi
öğrendi.
Rüzgârla olan dansına hazırladı kendini rutubetli bir odada.
Bir gün romanındaki adamın kendine ne kadar benzediğini fark
etti kahve demlerken.
Adama öyle bir ölüm senaryosu yazdı ki, düştüğü paradokstan onu
kahve bile kurtarmadı.
Büyüdüğünü anlatmadığı dertlerinden anladığını söylüyordu ama
ne kadar derdi vardı kimse bilmiyordu.
Yazdığım şiirler kadar diyordu ağrılarım.
Ne kadar küçüldüğünü anlatıyordu ağrılarında.
Yürümekten nefret ediyordu mesela.
Her şeyi bilmekten,
Her şeyi her şeye benzetebilmekten,
Sevmekten, sevilmekten,
Sarılmaktan ve korkmaktan nefret ediyordu.
O bir tek nefret etmeyi sevdi hatta.
Sonra hızını alamayıp nefretine âşık oldu.
Çünkü kalbinin deşildiği yerde bir şarkıyı işletmişti bedenine.
Şarkı söylemeyi bilmiyordu ve güneşe hassaslığı vardı
çocukluğundan.
Gök maviydi, su ise siyah.
Güneşin rengini öğrenemedi hiç.
Rüzgârı merak ederdi.
Son gününde bir şarkıyı sordu ahbaplarına.
Gök siyahtı, su ise mavi.
Son gününde bir şarkıyı vurdu ahbaplarına.
Gökten üç mısra düştü o akşam.