Şairin Hali Şiiri - Hüseyin Dingil

Şimdi çok farklı, hülyanın nefesi
Soğuk esiyor, sol yandan rüzgarlar.
Alıp götürmek bir yana beni
Terkediyor, yolun başında insanlar.

Hüznü aramam, lazım değil kendisi
Bir kaç damla su, daha çok huzur verir.
Çok mu geride kaldı şairin aşkı
Kim bilir, belki bir gün yine gelir.

Ne gerek, şu fukura nefsime acaba
Yokluğu bile bile dileniyor.
Düşüncesiz, insaf yoksunu bedenim
Acaba, ona çok mu ağır geliyor.

Öyle kolay değil, taşımak, şair kalemini
Baş parmağını kökünden kırar.
Bak tutacak dalım olsada düşmüşüm
Çünkü ellerim, kayıp parmağımı arar.

Çok mu zor geldi, yaşamak sana
Yaşama o zaman, çık karşı dağa.
Mezar hazır, yanın da bir de kürek
Lakin toprağı atmak için, şairin eli gerek.

Peki nedir derdin, yine niye geldin
Sorarsa boş kağıt, göz bebeğine.
Dolarak cevap verecek mi gözlerin
Her hüznünde, hüzünle sevdiğine.

Caf caf mı gerek, anlatmaya ruhunu
Ruh dediğin nedir, Allah'ın bir lütfu.
Biraz ağır söyle, dile gelen latifeyi
Laleler başından dökermiş tohumunu.

Sonunu bilmez, yazarken koca harfi
Dokunur gölgesi, aciz bam telime.
Ölmektir şaire en güzel mevki
Ondan yakın mezara, yazdığı her kelime.