I-
Bir şair ağladı, yıkıldı gökler,
Düştü güneş yere, yandı yeryüzü.
Bir şair ağladı, yufka yürekler
Gömüldü toprağa hep dizi dizi.
Bir şair ağladı, yüreği çocuk,
Analar günlerce onu salladı.
Şeftali bakışlı, gözleri boncuk,
Yanağına kırağılar damladı.
Bir şair ağladı, çiçekler soldu,
Baharın yerini kışlar alacak.
İfadeler bitti, anlam kayboldu,
Kelimeler kifayetsiz kalacak.
Bir şair ağladı, dizeler ıslak,
Kalem feryat edip yığıldı yere.
Kırık kanatları kim onaracak?
Gayrı karanlıklar dönmez sehere...
II-
Bir şair ağlarsa karanlık çöker,
Kimler yakar ışığını dünyanın?
Ağaçlar kuruyup yaprağın döker,
Tadı kaçar hayâllerin, hülyanın.
Bir şair ağlarsa kıyamet kopar,
Görmez güzelliği kör olur gözler.
Sürüye kurt girer, kuzuyu kapar,
Yetim kalır lügatteki tüm sözler.
Bir şair ağlarsa, bitmiştir bilin
Zaman denen çarkın kalp atışları.
Gurup vakti sanki, sesidir zilin
Hüzünlüdür her dem gün batışları…
Kayıt Tarihi : 6.11.2007 21:17:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ne şan - ne şöhret..ne etiket derdinde..
Bazen hapiste, bazen otel köşelerinde..!
Tek derdi yaşamak - yaşatmak insanı,
İnsanca, şairce, huzur ve sükun içinde..!
... / __ n.a.
.
Çok güzel bir şiirmiş! Günün Şiiri olmuş ama araya gitmiş! Çok yazık! Siyasete kurban olmuş.
Bu şairimizi Sayın Sinyali keşfetmiş olmalı. Bu şiirleri de o tavsiye etmiş olabilir. Özellikle 'Ellerin Çocuk' isimli olanı... Neden mi? Şiirden anlar, iyi anlar da ondan.
O şiir bana bir şeyler hatırlattı. Hani çetin cevizler vardır. Hani ne kadar ne etseniz direnirler. Taş kalpli görünürler veya sevmeyi tam anlamıyla beceremezler. Bir adım gelemezler aşka... İşte öyle bir genç kız canlandı hayalimde. Taş kalpli görünen. Bir şeylerden kuşkulanan… Sevgiliye güvenemeyen... Aşka inancını yitirmiş birisi...
Kaçar her gördüğünde. Konuşmaktan, yakınlaşmaktan kaçar. Tuhaf bir koruma telaşı içindedir kendisini, kalbini. Âşık olmaktan korkar gibidir. Kaçırır gözlerini. Bakışları ateş, kor! Kız zor! Zor mu zor!
Fakat masum bir yanı vardır. Gözlerini kapatırken, başını önüne eğer, yana çevirirken... Açıkta, apaçık, çırılçıplak elleri vardır ki gözleri gibi örtememektedir onları, kapatamamaktadır, konuşmamak için ağzını kapatabildiği halde.
Elleri... Saçlarında, yüzünde, yanlarında dolanan, birbirine dokunan, kıvrılan, bükülen elleri... Ki o eller çocuk masumiyetindedir. Her şeyi söyleyiverir. Kaçamaz bakışlar gibi, susamaz dudaklar gibi... Her halini beyan ediverir, usulca.
Bir telaş alır elleri, her karşılaşmalarında. Onları ne yapacağını, nereye koyacağını bilemez. Dolandırır durur boyuna, heyecanlı bir sıkıntıyla.
Susar ağız. Susar gözler. Susar tüm beden. Eller... Eller susmak bilmez. Eller temiz, masum, berrak, saf... Bir çocuk kadar... Tüm gizlenen duyguları açığa vuruverir.
Şiir, böyle bir şeyler fısıldadı kulağıma. Diğer sayfada kaldı ve ben bu pencereye yazmaktayım. Nasıl da fark etmemişim! Ne güzel duygular yaşardık hep beraber. Ne temiz duygular, çocuk gözleri gibi...
Hani o artık kalmayan... Hani herkesin arayıp da bulamadığı... Ruhun tüm varlığıyla arzuladığı güzellik... Ki böyle duygular üretmeye çalışmaz çoğu ama bunlara taliptir, herkes gibi...
O şiir için üzüldüm şimdi. Bir de altındaki yazılara baktım... Aman Allah'ım!.. Bence silinmeli.
Nice tesirli şiirlere...
Mutluluklar...
Onur BİLGE
en son iki damla yaş dökülüverdiydi kağıda.
olmaz dedim kardeşim yakışmaz erkekliğe.
:)
TÜM YORUMLAR (85)