Şairin Dünyası Şiiri - Yusuf Bozkaya

Kırmızı bir hülyanın peşine düşen ölüm,
Girdi hülyalarıma sensiz geçen her gece.
Düşler yolculuğunda yolda kaldım ey gülüm,
Varlığım bir muamma yokluğumsa bilmece.

Zamanın ötesini görüyorum şimdi ben,
Zifiri karanlıkta ağlayan bir kadın var.
İsmini kulağıma fısıldayan söyleyen,
İlham verir şiirime bu kadından şarkılar.

Şarkılar da elbet bitecektir bilirim,
Şarkılar bitse de sevgili benimle kal.
Ayrılığın ardından bir mum gibi eririm,
Ey hicranlı bitişi bekleyen güzel masal.

Gitme ey narında alev alev yandığım
Gitme ağlayacak menekşeye kardelen
Gitme ey hercai gözlerine kandığım
Gitme acı acı ağlayacak bu gülen

Ve gidiyorsun şimdi bütün yollar senindir,
Ayrılığı bir yar gibi alıp hülyalarına.
Gidişinin ardından bütün hicran benimdir,
Alıp götürüyorum şairin diyarına.

Gidişinin ardından duyulur mu feryadım?
Çünkü yırtıldı gece gidişinin ardından.
Dökülür satırlara gülüm senin de adın,
Bu aşığı ölümlere itişinin ardından.

Pranga misali vurdun ayrılığı boynuma,
Gözlerinden uzakta bu hayattan bizarım.
Ayrılığı sen gibi alıyorum koynuma,
Varsın yâd ellerde türap olsun diyarım.

Gözlerine yazılan her şiirin ardından,
Bir lahzalık buse konduruyor dudağım.
Sürgün edildiğim an âşıkların yurdundan,
Ayrılığa kurulur bu diyarda otağım.

Bana uzaktan bakar aşka giden o erler,
Dokunur intizarın dikenleri bu cana.
Birkaç cümleyle beni teselli ederler:
“Çerağ gibi biz de yanmaktayız hülyana”

Onlar nerden bilecek ayrılığın yasını,
Herkes sanır şimdi sen yıldız kadar ıraksın.
Oysa bilmez ki onlar şairin dünyasını,
Sen ki yalnızca bana ruhum kadar uzaksın.

Sanma ki ruhum sana ezel kadar uzaktır,
Baktığın her yerdedir ruhumun akisleri.
Ey gülüm ruhum sana ecel kadar uzaktır,
Dağıtıver ölümle aranda ki sisleri.

14–09–2011