Acılar ıslanırken ruhumun yamacında, birikmiş sarılışların tüm anları toplar beni, benden ne kadar ben kalmışsa.
Utulmasız anları, kanmaları özlemlerin dağılmış grilerinde rengime dönüşüyor.Ha benim rengimi merak ediyorsan ben hep kara sevdaların rengiyim,ben hep aşk beyazların başlangıcıyım,hep sensiz kıpkızılların gül rengiyim,ben hep çakırkeyif hakilerin hakkısıyım,benimi tümler gökkuşağı … Ben ile sen arasında aratıl aşkkuşaklarında dehlizlerim yücelir.
Senli demlenmiş bakışların, tüm güzellerin gözlerinden akıyor ve içimdeki sen güzeli silinmiyor,hangi silgi akışına katılsam yüzündeki “ben”, kara sevdamı karalıyor…Ne yapmışım? Neden seni önce beninde öptüm ki…
Neden iksirli olduğunu söylemedin, hep beninden sözlü etti gidişlerin…
Sahi gözbebeklerin nasıl büyür beni hatırladığında bir şairin aşkı olmanın beyazlarında bazen en siyah düşlerin çıkmıyor mu hiç?
Bu sözcelerin layığı mıyım? İçindeki leylek neden gelip aşk bacama yuvanı yaptı,sensiz üşüyorum…Özlem sobamı yaktım,bacama yuva yapan leyleğin kuluçkada yuvasını bozmak istemedim.Üstelik iki yavru yapmış, her gün gidip bakıyorum biri sensizliğe çok benziyor, hep geliş tarafını gagalar, hep senin geliş tarafına kanat çırpar.Bir yavrudur aşk..
Gülüşlerimiz, hoyrat bir çizgi üstü çizilmiş yalnızlarımızdan, sen orda beni düşlerinden bombalarken,bensiz her an ölürken hayal kurşunlarından ben burada hep yaralı hep yaralı…Sisler karışıyor,karışık kaçışlarımın seni tavsal rüzgarlara ezberlediği ala gelişlere başkaldıran sevmelere özlem olmak…
Tamamını Oku
