Şairin Aşk Göleci Şiiri - Hayrettin Taylan

Acılar ıslanırken ruhumun yamacında, birikmiş sarılışların tüm anları toplar beni, benden ne kadar ben kalmışsa.
Utulmasız anları, kanmaları özlemlerin dağılmış grilerinde rengime dönüşüyor.Ha benim rengimi merak ediyorsan ben hep kara sevdaların rengiyim,ben hep aşk beyazların başlangıcıyım,hep sensiz kıpkızılların gül rengiyim,ben hep çakırkeyif hakilerin hakkısıyım,benimi tümler gökkuşağı … Ben ile sen arasında aratıl aşkkuşaklarında dehlizlerim yücelir.
Senli demlenmiş bakışların, tüm güzellerin gözlerinden akıyor ve içimdeki sen güzeli silinmiyor,hangi silgi akışına katılsam yüzündeki “ben”, kara sevdamı karalıyor…Ne yapmışım? Neden seni önce beninde öptüm ki…
Neden iksirli olduğunu söylemedin, hep beninden sözlü etti gidişlerin…
Sahi gözbebeklerin nasıl büyür beni hatırladığında bir şairin aşkı olmanın beyazlarında bazen en siyah düşlerin çıkmıyor mu hiç?
Bu sözcelerin layığı mıyım? İçindeki leylek neden gelip aşk bacama yuvanı yaptı,sensiz üşüyorum…Özlem sobamı yaktım,bacama yuva yapan leyleğin kuluçkada yuvasını bozmak istemedim.Üstelik iki yavru yapmış, her gün gidip bakıyorum biri sensizliğe çok benziyor, hep geliş tarafını gagalar, hep senin geliş tarafına kanat çırpar.Bir yavrudur aşk..
Gülüşlerimiz, hoyrat bir çizgi üstü çizilmiş yalnızlarımızdan, sen orda beni düşlerinden bombalarken,bensiz her an ölürken hayal kurşunlarından ben burada hep yaralı hep yaralı…Sisler karışıyor,karışık kaçışlarımın seni tavsal rüzgarlara ezberlediği ala gelişlere başkaldıran sevmelere özlem olmak…
Hasretle sonsuzluk arasında son bakışın baki kalıyor fildişi kulemde bununla bin yıl yaşamak istiyorum.Sen gelme istersen,şu bakışlarından bir ben yolla,yalanmış meğer yalanmışları yılanları gelsin zehrini seni sevdiğim en özel yere bıraksın.
Geçici heveslerim dağılmışlıkların kadın dağlarında Leyla ağacında dar ağacım oluyor, senli bütün güzeller önce bana asılıyor,sonra beni asıyor sen ağacından… Son sözün nedir diyorlar. Hangi son sözüm, şairin son sözü olur mu ki?
Tutkumun çürük kanatları haz uçurumunda düşürür beni,salyalar arasında heveslerimin ömrü demindedir,yaralarım kanasıl olsa da andır ya yaşanmalı ya kim takar umurları,yaşa yarası sonra ödenir ey aşk diyor hatalar, hayatın hattatları,şimdi hangi ressam bu yalnız yüzümün solumuşluğunu çizebilir.Hangi şair,beni sana anlatabilir,mutlu dizelerimde açılan güllerin kokusunda ne zaman güleç yüzünle,içimde ölmeyen benimi okuyacaksın tüm dünyalarımın dünyası…Toplanmışım sende.
Akli yangınla, aşksız, şifasız ağrıyla yanan iç çocuğum bendini yıkıyor,baraj suları altında kalan nedenler bir sularının altında kalıyor… Hangi neden senin salın olur, hangi neden seni sallana sallana bana getirir? Hangi neden beni sensizlikte paklar,hangi güzel beni sensiz aklar ki?
Senli korkularımın büyüğüne büyüler,iksirler,menkıbler,iki canı taşıyorumun çaresizliğinde. Bir sana ölen ben,biri içimde ölen sen…
İki ölü, iki kalım arasında yoksun yine.
Bu özlem kelepçesi sıkıyor göğsümün en sol yanında.Vardır senden yedek bir gelme ve sevme anahtarı …Gelsen,açsan ve veballerden ,vebalardan, vedalardan, kayıplardan, kayıtsızlardan,ayıplardan kurtarsan …
Teninin arı kolonileri yürüyor çiçeklerine ömür verdiğim her yerde. Gözlerimde donattım gelişlerinin koordinatlarındayım sinyal veriyor sol yanın farkındayım; ama hala uzaklarıma kaçırıyor melodik hazanlar..
Yaktım, yıktım, attım doyumsuz gelişlerinin göz kalemiyle çizdiği tüm kareleri.Senli şafaklarda kalkıp seni okudum,mısra mısra öldüm güneş doğdu, ben hala doğamadım ki gündüz de geceleri yaşayan çok ama çok yaralı bir sen haldeyim. Ne desen içimde desen desen…Hangi nakkaş benim kadar seni böyle çizebilir ki..
Ve ey yar! Şimdi yeniden kaldır başını göğüme, göğsüme düşsün düşlerine yıldızlar. Algılara ulaşsın erillerim, erimiş umutlarımdan sular aksın göz pınarlarının dalgalandırdığı aşk Gölecimizden… Ay düşleriyle şavkını suya yar eder sensiz her gecemize. Senli çatırdayan damarlarımda dolaşan evgin gibi sevilerime iyi bak, onun derin sularında özlemli bekleyiş gölgesi vurursa korkma yaşa beni engin sırlarda..
Ben en uzaktaki yalnızlık türküsünü yeniden güfteliyorum aşkın, ışıltısız bir gökyüzü olduğunu, altında gezdikçe sonsuzluğuna ağırlar. Bu umutlar seni senden çalıyorum her dem …