Şairi oynayan deli Şiiri - Taha Yavuztürk

Adam bir hışımla arkasını döndü,
nefret saçan gözlerini, acılara bulanmış duvara doğru dikti
Öc alırcasına bağırdı
Çığlıklarıyla tokatlıyordu duvarı
Bir an duraksadı ve diğer duvara döndü
Bir vaveyla koptu, canı olsaydı çıkardı oracıkta duvarın
Nefretini kusuyordu adam, yıllarını...
Çığlıklarında nede çok anlam vardı,
sayfa sayfa yazıyordu acılarını duvara
İlmik ilmik dokuyordu hasretini tuğlalara
Bir kaç damla yaş döküldü yanaklarına
Biraz da üşüdü
Elleriyle sardı kendini, ısıtmaya çalıştı sıvazlayarak bedenini
soğuk dinmedi bir bıçak gibi kesiyordu adamın yüreğini
Çaresizlik içinde başını öne eğdi
çaresizlikten çare aramak neydi o an anlamıştı.
yalnız olmak için burdaydı
içindeki kalabalık onu yalnız bırakmadı
her anıdan bir ses geliyordu
acılar peşini bir türlü bırakmadı,
yalnızlığı kalabalık ortasında izdihama uğradı
Umarsızca savurdu kendini ordan oraya
dinmemişti öfkesi dahada büyüyordu
herkesten uzak herkesleydi
Muharebe bitiyordu içinde,
taşlar, sopalar canına değiyordu,
bozuk musluk gibi akıyordu gözyaşları
içine
durun demeye yeltendi ama
okadar çok anlatmıştı ki kendini,
anlaşılmamazlık hastalığını hatırlayıp sustu
çığlıklar için de susuyordu
cenneti düşlerken, cehennemi yaşıyordu içinde
bir yaşam vaadi verirken, kıyameti yaşadı
ölüm yalnızca bir sondu onun için
şimdi ise bir çare, umut
Birgün unutlarının tükenip son umudunu ölüm için harcayacağı aklına bile gelmezdi
son umuduna sarıldı, son sigarasını yakıp
kendini maviliğe bıraktı,
gökyüzünün muhteşemliğine, toprağın kucağına
Başladığı noktaya, sonsuzluğa...