Şaire Şiir Şiiri - Mehmet Sercan Tezcanoğlu

Sislerin içinde kayıp düştükçe,

Süreklilikler çepeçevre sararken beni,

Güneş olup doğan sen,

Sisleri tırmalayıp yırtıyor atıyorsun.

Kapatınca gözlerimi yakalandığım karanlığın

Çıkmazlarında kaybolurken,

Bir kibrit çakıp karanlığa

Zifiriyi tutuşturup yakıyorsun.

Sağolasın dostum.

Sıkıştığım dehlizlerde çırpınırken ben,

Bir mucizeye sığınıp, sığınıp da

Sonra topluyorsun paylaşabileceklerinle,

Bölüyorsun fikirlerimi, fikirlerine:

Kalanları çarpıyorsun, gidenlerle.

Bir şiiri bırakıp da ruhuma;

Kızarken ben, sıkılırken sıkkınlığımdan

Bitiyorsun yine, sarmaşıklar gibi

Yokluğumdan çıkarıp beni,

Varlığıma taşıyarak

Yaşamın anlamını beynime

Çuvaldızlarla kazıyıp

Kaynayan kazanı

Kaynatana taşırıyorsun.

Söylesene dostum!

Ben mi abartıyorum;

Yoksa sen, bir insan için

Fazla mısın, ne dersin?