Şaire Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

Şaire

Sahi anlıyormuyuz yaşanmayanı ?
Şiir şaire benzer ahh bilsek
her durumda istikamet gitmek, dağılın marş marş
anlamından kovulunca söz, dil yakışıksız kalır.
Ah! "uzak" yaşaMahkum....
Ah! bedene kıyan söz ah!
Nefesin arzusuna kapılan şımartılmış söz
Asla ve ömrümce dağ söz Ağrı söz ??
Ey kan ter içinde uyansaydın ya şafağa..
bir çocuk yürek diye gövdelenseydin ya
çığlık çığlığa çıplak...
Ellerimi o ilk aklımı yitirdim bakamam şaire.
Elbette zayıflık galiptir ki, kırılır..kopar..
Ellerim intikam diye hiç yumruklaşmadı..
Ellerim travmaydı, anlarsın sanacak kadar ahmak
nefesi tıkandı ellerimin şirazesi kaydı
uzak, pencere önü çiçeğinin ufka gitmesidir gözde...
rakı mesafesini göz ardı edip kederde...
Sabrım ağusunu demlemek yürekte...
oksit kelebeklerine hiç öykünmedin neden ?
"bu yüreğime sıkılmış en kolay ayrılıktı" yeri kahır
provası çokça yapılmış, bedeli keş ödenmiş
hüneri ağın, yüreğin yargıtay kararıyla mühürlü...

İstiklal durağını, dize dize giydim eynime
her kelimenin altını yüreğimle imzaladım...
habire akan, yaşayan limansız sokaklar...
çoktan battı ak yelkenli yüreğim, içdenizinde...
Su kesimi suyu bir daha da öpmedi sen gidince...
karnında bir su çekirdeğini bile yazıp kazıyınca...
Suçlayınca giderilmiyor oysa suçluluk...
adalet hep haklının dilini çürütmüştür terazisinde...
Sende sona gelmek kaldı tohumun elinde...
bir gün tek başınaydı oysa günseli de...
Somun ekmek kabarması göbeğinin içine
ıskalamamış tam on ikiden vurmuştu su tabancam
bir su çekirdeğini rahminde yüreğe durdurmuştu...
vurulmak bi ağırına gitti ki, hemide "on ikiden"
öykünü bitirdin oniki de, güç gösterisi zafer sarhoşu
kalmalık ömürler dayanıksızdır.
Noyan diyerek yenenler yenilenlerin kanını silerek
kılıçlarından giderler, ki bu gittiğimdir, kan tutar, bilmedin
kaldığın aşkın tenhasında ne büyüttün ? ne ?
bir kapıyı bir gece yarısı hikayenin yüzüne çarptın...
meğer nede başka hikayelere kurmuşsun kokunu ki,
bu ayrılığa bunca çok sevinmişsin şaire...
gözün aydın bak yeni bir aşka sevilmişsin...

değerlerini yitirmek yükselen değer
kusur olmaktan çıkarırsan kusuru,da seversin..
Yaşayan çelişki hayatın ebesidir neylersin..
Sonrasında sözcükleri kanıtırsın..
arı yalını dil bulanık suya döner...
Nefes bile ağırlaşır iki dudak arasında tıkanır...
ayıba uzayan saçlar sözcüklerle taranır..
derd etme, yunsun diye günah yağmur duasına çıkılır...
Artık sen olmuşsun,boşa çırpınma busun..
yürekli ama hünersiz..
aşk ağacı kök ister, mi ?
aynalar her sureti göstermiyor, sır tutar..
bir bilsen şaire, dağyar nedir, ah bir bilsen...
her ayrılık sarılacak bir yakışanını bulur...
Sözcükler ağzını kanla yıkamışsa unutmaz bidaha
oysa sırtı dağa yaslı yüzü denize açılan kent düşümdü...
tamamlamışsın kendini yazarak bir sonsuzluğa
iyiki yüreklemişim yazmaya, şiirde demlenmişsin şaire..
haklısın kimse yazamaz, kalemde yazmaz
Çocuklarını kurban eden kadınların sudan da ucuz bahanelerini,
göze alamadıkları hayatın ağıdını bile bile alamadıklarını, içinde ki
celladıyla bir ömür yaşayacaklarını, kimse!!
onları yalanları bile aklayamazlar
gizli utançlarını, ferah günahlarını...
Nasırlar can acıtır, kesilip atılırlar..
hatırı, hatırasıda ayak bağıdırlar
dilini keseceğim kalemimin,dil kesiğinin açtığı yara
kapanmaz aydım...
en çok bozkırdaki aluç ağaçları köklerine
daha bir sıkı tutunur, bilirki yalnızlık, aldatılmış
ne çok sesim, sözüm, özüm, var şiirlerinde..
yarasının yerini gösteren bıçaklar gibi...
anladık ki, şiirler öyküsünü anlatmakla yükümlüdür
pencerene kara kargalar kanatlı perde olmasın
ne güzel yanıltsanda herdem günün solmasın
ben ahraz Noyan dilimi kilitledim sesinle herdem
gözlerimi döktüğüm uzak, özgürlük diye yaptığım
gemilerimdi ne çok tutsaktım bilemezsin
özgürken yaktım göz nuru ahşap gemilerimi
birde gördümki "uzak" hala mahkumiyetimdir
"Ne çok yorgunuz, burdan bir ömür çıkmaz"
Cebindeki ıslığınla işaretledin ya yolları
ıslığın elleri türkünün cebinde şaire...
öteyazan ömrümde elbet bize araz kalır...
birde ahraz...
Ne çok şey var bir bilsen
"yok bir şey"lerde
dili açık olsun kaleminin şaire...