Şair Yorgun Kalem Yorgun Bensiz Mutlu Ol ...

Öyle bir an gelir ki, şair yorgun...
Sayfalar eskimiş, kalem suskun.
Kelimeler anlamsız, dil suskun.
Gün akşam olmuş sen...
Sen yine yoksun.

Bu çaresiz bir gece, seninle sensizlikte bile yoksun.
Umutlara yol uzak, yürek coşkun; beden çok yorgun.
Sayfalarda anılar eski ve solgun.
Kalem dile gelir; ellerim yazamaz, çünkü şair yorgun...

Kalbim çaresiz, sensiz atmaktan yorgun.
Kahvem soğumuş, sigaram son bir dal.
Hayaller imkânsız; sanki başıboş bir sandal.
Bitmek, tükenmek bilmeyen ayrılık...
Bambaşka bir skandal.

Uzansa da ellerim, hep umuda;
Tuttuğum hep kuru bir dal...
Şimdi ümitsiz aşktan şair yemiş bir vurgun.
Titriyor dudakları, yüzü hep solgun.

Ben... Ben her gece böyleyim:
Sen yoksun, kahvem soğuk, sigaram bitik...
Sen... Sen yine yoksun.
Gün doğar... Sen, hâlâ seninle sensizlikte yoksun.