Yıl 1991. Dergi yayıncılığın netameli yolculuğuna pür inançla ve bir avuç idealist arkadaşla henüz başlamışız. Anlı şanlı isimler yok ki dergi tanınsın. Öğrencisin paran yok ki dayanasın. Emeğini ve yeteneğini aşkla katan arkadaş grubumuzun özverisi üzerinde bir yürek yürüyüşüdür gidiyor. Büyüklerimizden “ Hevesinizi alın bakalım” edaları, imaları, göndermeleri yağıyor. “ Ne de olsa sonunuz malum! ” demeye getiriyorlar.
İşte bu şartlar altında bunaldığımız bir noktada,” Ben filan ilden falanım” diye bana veya dergide emeği olan diğer arkadaşlara övgü dolu, heyecanlandırıcı moral telefonları geliyor. Diyorsunuz ki; “ Bu manevi sorumluluktan kaçamayız! .” Ve bir gayret, ha gayret çalışıyorsunuz. Böylelikle, ısrarlı çabalarla gün geldi dergi artık kendini taşıyacak düzeye ulaştı. Yayın hayatında bir yer edindi. Çok sonra öğreniyoruz ki, bize ulaşarak o zor zamanlarda “ son bir gayret duygusu”nu canlandıran telefonların ve mektupların kahir ekseriyetinin sahibi sadece bir isimmiş: Durdu Şahin.
Derler ki Durdu Şahin Çınar Dergisi’nin eseri. Şimdi 15 yıllık Çınar’ın başlangıcındaki iradeyi etkileyen şu gizli imzayı anlattıktan sonra diyorum ki; o emektar arkadaşlarımızdan birisi dahi olmasaydı bu dergi bugün olmazdı. Birisi de anlattığım sebeple Durdu Şahin.
Bu, onun bir yönünü işaretliyor: Gönül adamlığı. Yorulmak nedir, gücenmek ne demektir bilmeden yürüyen bir derviş ruhlu dost. Dersini anlatmakla yetinmeyip öğrencilerinin yeteneklerini keşfe soyunan bir eğitim alpereni. Öğrencilerinin tomar tomar çalışmaları dergi postasından çıkıp da önünüze yığılınca kızmakla gülmek arasında gidip gelirsiniz. Dersiniz ki: “ Gene Durdu’luğunu yaptı.” Şimdilerde o “tomarlamalar” “ mail” hesaplarında birikiyor ya, eksik olmasın!
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta