Sonbaharda, yağmur sonrası dökülen yapraklar gibi eller,
Çokça üşüyüp, sıkıca sarılıp başka bir ele dinlenen, terleyen, en sonunda da kuruyan.
Adaleti eksik bu yaradılışın.
Her el, farklı bir ele dokunduğunda da terler mi?
Hayatın çocuk elindeki oyun hamuru olduğunu, küçük bir kızın ihanetinin ardından öğrendim.
Oysa sakallarım vardı, adam gibi görünüyordum.
Ufaltıp zihnimde, öylesine küçültmüştüm ki dünyayı,
İki cümleye, biraz gülüşe teslim ediyordum Bana adanan tüm yalanları..
Bir avuç zahmetten fazlası değilmiş yaşam.
Bir çift elin dokunuşuyla bozulacak kadar çürük.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!