Şair Yalnızlığı Şiiri - Hasan Konç

Bir anafora kapıldı sevdalarımız
Türlü girdaplara düşüverdi
Acıyı sevinci doruklarda yaşadı gönlümüz
İnadına savaştı basitliklerle
Sevince destanlara taş çıkartırcasına sevdik
Kutsal saydık sevgili uğruna çekilen çileleri
Yaşadık gülmek kadar ağlamanın da güzelliğini
Korkudan ve çaresizlikten geçerken yolumuz
Daima inandık merhametin erdemine
Her duyguyu hissederken isyan ettik duygusuzlara
Kaç kez uçurumun kenarından döndü umutlarımız?
Kaç kez ay ışığı yerine hüzün çöktü gecemize?
Kaç kez raks etti zihnimizde
Kaç kez gırtlağımızı parçaladı
Kaç kez yüreğimizi cayır cayır yaktı
başkalarını yakmayan kelimeler
Kaç kez uykular haram oldu gözlerimize
Kaç kez kıvrandık fikir sancılarıyla
Kaç kez kapıldık yalnızlık fırtınasına
Ve çığlıklarımızın duyulmadığı hissine
İnandıklarımızı sevgimizi yüreğimizi döküverdik şiire
Kalpten kalbe yol bildik dizeleri
Bir fidan sular gibi suladık gözyaşlarıyla
Hasret çile ve sabırla büyüttük
Emek verdik gönül verdik can verdik
Gün geldi ki
Anlaşılamamanın dayanılmaz ıstırabını yaşadık her zerremizde
Uçsuz bucaksız Ummanlarda
Şair yalnızlığı düştü payımıza