Şair Vurmuş Kendini Şakağından

bu yol neden hiç bitmiyor
ömrüm önüne serildi bir kelam etmiyor
sevgiliden ayrılmak marifet değil
dönüşte hep daha da kirlenmiş oluyor

kırdığın parçam en özeliydi
seni benden ayıran bu öfke neydi
kan ter içinde uyanılan sabahlar
bizi götüren aşkın nedeni miydi

şimdi bir rüzgar esti bana kokun geldi
yeniden hissetsem sevmek ne demekti
yeniden dilesem seni kırk kez tanrıdan
ve kaybetsem seni en baştan

hüsranımı kilitledim hançerli odalara
izbe ve soğuk bir akşamüstü bıraktım sana
kar beyazı ellerin düştü
gökten dilediğim aşkınla

ayrılık geldi zamansız
şimdi tüm tatlar bizden farksız
sendin yeryüzümün şahı
artık kaldırımlar bile yapayalnız

bir şair vurmuş kendini şakağından
cenazesi duyulmuş bir kilometre uzaktan
gülmüş içten bir sevgili
ölünmezmiş kalanın ardından

hiçbir izi kalmamış yüreklerde
ne de batmış bir şiir dergisinde
yalnızca terk edilmiş
yüzünden azap düşen gemilerde