Şair ve ölüm Şiiri - Erkan Küçük

saatler oldu tek başımayken bu arayışım
akıp gitti zaman,
elde kalan,ömrümün kısalığını anlatan çizgiler,
en uzunu yalnızlığımı gösterirler.
hani bilir misin,
bir şair ölürken kendi kanından yazmış ya son şiirini (yesenin)
işte ben de o şairin kanından doğmuş gibi hissediyorum kendimi
öyle acı,
öyle sadece sonları gösteren bir yargıcı taşıyorum içimde
dilinde hep aynı bestenin nakaratı dolanıyor:
“ bitti! artık susmalısın” bana diyor.
gel gör ki ne mümkün,
bir an olsa
sesimin bir başkasının kulağında yankı bulduğunu duysam,
susuşum o zaman doğum günüm olacak benim.
yok canım yok.
ne kendimde taşıdığım,
ne benim için elde saklanan bir mutluluk anı yok.
kanımı mürekkep bilip,
yüzeyine bitti artık diye yazabileceğim bir aynam bile yok,
kaldı ki sen,
hiç olmadın ki!
bir an karanlık odama ay ışığı gibi doğup
“işte ben geldim” demedin ki.
o halde bu yazının anlamı ne,
bir kandırmaca,
bir hüsran bulutu yağmuru gözyaşı olan.

alanlar boş
alanda babamın sarhoş silueti
etine ekmek bandırılan bir hülya şimdi
ve ben
bende o boş alanda
ruhu bedeninden boşanan bir adam
şiiri olmayan bir şair
erkenden dalıp uykuma
bir daha asla uyanmayacağım
taki, yolu pamuk tarlalarından geçmiş bir prenses gelene dek
hoşçakal rüyalarımın beyaz kanatlı kuğusu.
hoşçakal