Şair Ruhu Şiiri - Xalide Efendiyeva

Xestexanaya ziyaretine getdim. Pencerenin önünde durmuşdu. Sanki yağan yağmurun damlalarını sayırdı. Geldiyimden xeberi olmadı. Salam verdim, döndü. Uzun aylardan beri ilk defe tebessüm gördüm üzünde.
-Xoş geldin – dedi ve el görüşdük. Oturmaq üçün yer gösterdi. Hal-ehvaldan sonra:
-Yaxşı ki, bayramlar varmış, yoxsa gelmezdin buralara – dedi
Danışıb gülmesine baxmayaraq gözlerindeki kederi sezmek çetin deyildi. Gülüşünde bir hüzün vardı, içinde bir ölüm ağırlığı. Gözlerinin altına çöken kölge uzun zaman yuxusuz olduğundan xeber verirdi. Kimse anlamasa da şair üreyini şair ruhlu insanlar anlar. Heç vaxt şairem dememişdi, amma yazdığı şeirlerin her kes terefinden beyenildiğini bilirdi.
-Yeni yazıların varmı? - deye soruşdum. Uzun- uzadı üzüme baxsa da fikri uzaqlara getdi. Sanki kimseye deye bilmediyi bir şey vardı. Sanki deyil, vardı. Onsuz da kimseye demezdi derdini, içinde saxlayardı. Indi de beleydi. Üzden sakit görünse de içinde bir telatüm vardı. Sessizce ve sebirle cavab gözleyirdim, handan -hana:
- Yox - dedi
-Niye?
-Ihamım küsüb menden- dedi ve her kesin bildiyi bir revayeti söylemeye başladı:
-Keçmiş zamanlarda zalım bir şah varmış. Şahın köpekleri varmış. Qefesde
saxlar, beslermiş. Her kes onun zehminden, qezebinden qorxarmış. Çünki zerre qeder insaf yoxmuş qelbinde. Günahlı – günahsız, suçlu – suçsuz kiçik bir yanlış üzünden insanı köpeklere atar, köpekler de anında parçalarmış. Zalım şahın ağıllı, tedbirli veziri varmış. Illerle şaha xidmet etmiş, qulluğunda durmuş, meslehetleriyle şahı çetin veziyyetlerden qurtarmışdı. Bir gün şah yene qezeblenir, yaxın adamlarından birini köpeklere atır. Bu dehşetli menzere tekrar olduqca vezir düşünmeye başlar ” bele bir gün meni de gözleyir”. O günden vezir her gün köpeklerin yanına geder, onları yemler, besler özüne alışdırar. Nehayet bir gün şah vezirinin kiçik, önemsiz bir xetasına göre köpeklere atır. Lakin gördüyü menzere şahı teeccüblendirir. Köpekler veziri parçalamaq yerine onun etrafına toplanır, ona zerer vermezler. Bunun sebebini soran şaha veziri olanları anladır ve” köpekler senden vefalıdır”- deye şahı utandırır.
Heç bir şey soruşmadım ondan amma bir sual dolandı beynimde: “Kimdir özünü şah zenn edib, seni köpeklerine yem eden?” Sanki baxışlarımdan anladı üreyimden keçenleri. Araya sükut çökdü... üzünde tebessüm vardı, tebessümünde bir hüzün, içinde bir ölüm ağırlığı.