DUYDUM Kİ HEKİM GELMİŞ
Bugün yirmi dokuz mayıs. Yani, yaz mevsimine balıklama atlamaya iki gün var. Gerçi biz Diyarbakırlılar olarak Nisan’dan beri sıcaklarla boğuşuyoruz ya; neyse.
Saat on sekiz gibi. Okuldan eve döneli yarım saat kadar olmuş. Lila yüzlü koltuğumla sarmaş dolaş bir durumda, günün bunaltıcı yorgunluğundan az da olsa kurtulmak için Berfin Bahar Dergisi’nin 111. sayısının siyah beyaz sayfaları arasında geri dönüşsüz bir gezintiye çıkmışım. Amacım, sayfalar arasında kalıcı bir yer edinip, göz kapaklarımı yormaktı, belki uyurum diye…
Tümcelerin tuz tadındaki terli tuşuna uğrayıp harflerle güreştiğim bir sırada, kısık sesli telefonum “zır”ladı. Bu “zır”, öncekilerden çok farklı bir “zırrr” dı. Kavurucu Diyarbakır sıcaklarına denizin serin esintisini katan, uzakları yakın eden tatlı tebessüm tadında bu “zır”la yarı uykulu halimden sıyrıldım.
Marmara yeşili Yalova’dan Hekim gelmişti. Yok yok, bildiğimiz anlamda bir tıp hekimi değil; siyasal, kültürel donanımlı Hekim’di telefonun öbür ucundaki ses ve “ben Diyarbakır’dayım dost” diyordu titrek bir sesle. Anlaşılan onun da yüreğinden taşan Coşkun bir heyecan ses tellerine kadar sirayet etmişti. Konuk olduğu büronun adresini vererek “gelebilirsen çok sevinirim” diyordu.
Gitmez miyim? Ayaklarımın altındaki bazalt taşlı kaldırım, bulut yüzlü savurgan bir kayganlıkla ona doğru akıyordu.
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
