Şair Ölürken.... Şiiri - Yavuz Doğan

Güneşten koptuğuna binlerce kere pişman
Göklerin kuytusunda
Suskun bir yıldız ölür.
Belki sevgiye küsmüş belki hasrete düşman
Yüreği ellerinde
Muratsız bir kız ölür.

Ağlarsa biri aşka yüreğine od düşer
Dostu bile anlamaz
Talihsiz,bahtsız ölür.
Dünya malı peşinde koşarken bütün beşer
Sevdayı köşk eyleyen
Yüreği tahtsız ölür.

Bir kibrit alevinde yangınları görür de
İçin için kavrulur
Yanar dumansız ölür.
Yoklukların ardından bedenini sürür de
Ne firavun ne sultan
Takmaz fermansız ölür.

Umarsız yaşamaksa anladığınız sevda
Şair olan ariftir
Utanmaz arsız ölür.
Sevdası dizesinde yüreği yanar narda
Ruhunu çalıp satan
Harami hırsız ölür.

Hasreti dağlar kadar yüreği çocuk gibi
Karıncayı incitmez
Kılıncı kınsız ölür.
Kerameti kendinde ne peygamber ne nebi
Alnından vurulsa da
İnancı kansız ölür.

Hiçbir gemi yanaşmaz yıkılmış limanına
Okyanus ortasında
Bir ada ıssız ölür.
Ne sevdalar konaklar ne aşk uğrar yanına
Severse yalnız sever
Şairler yalnız ölür.

1996 - İstanbul