Sair Menekşeler Şiiri - Mustafa Demircio ...

Şimdi sen Ankara’dasın,
Adı unutulmuş bir durakta
Belki Macunköy, belki Mamak’ta
Mosmor eden bir yalnızlıkla
Evveliyatını toplamış evvelinden
Kadere giden bir otobüs beklemektesin
Kemikli sızılarını örtbas ederek
İçinde kurumuş kahkahalarla

Ve sen hiç bilmesen de sebebini
Niye bittiğini dünyada bir aşkın
Bir toz bulutu gibi kalkıp usulca
Sessiz, karışık, dumanlı
Yokluğuna dağılacaksın

Bir yer çatlağı gibi derinden
Ölmek gibi sessizce
Geriye itip yüzümü
Bir nesne gibi unutacaksın

Sair menekşeler açacak kuytu gövdemde
Ölümle aynı bahçede yaşayan
Zambağa, kumruya, sabaha düşman
Soluyan zamanın yanıklarını
Toprağın sesine gömen

Bir endişe dağı içimde, bakamadığım yüzüne
Sevilmediği için utancıyla başı önünde
Düşeceğim kuyusuna zamanın
Yaprağını yemiş bir mevsimin hıncıyla