Birkaç satır karalıyorum karanlığa doğru
Kâbuslarımın devamını hatırlatıyor bana derin uykular
Buz tutmuş düşlerimi senin sıcaklığınla eritiyorum bu gece
Sarmaşık gibi tırmanan rüyalarımı bıraktım penceremden aşağı
Veda trenlerinin acılı çığlıklarını dinliyorum şafak sökümünde
Birkaç yolcu görüyorum meçhule giden…
Gözyaşlarımı buket yaptım derin bir kuyuya attım usulca
Sevdiğimi zannettim ama yanıldım her defasında
Gökyüzünde ki karanlık ve o karanlığın içinde parlayan yalnızlığım
Yine mi kanıyorum sana…
Her nefretim bir gözyaşı her haykırışım bir figan kanlı tarlalarda
Solan bir gençliğin son demlerini yaşayan küçük bir kediyim
Derin bir denize bırakıyorum hatıralarımı
Ey orospu uyan derin uykundan
Kalk git yalan anılara
Ah beynimi kemiren kurtlu düşünceler
İz bırakmayacağım geçtiğim yerlerde
Kar yağsa da yalan söyleyeceğim sana
Merhaba Türkiye, sana delirmiş bir gencin olarak sesleniyorum bu sayfadan.
Çok değil birkaç maruzatım olacak istediklerine.
İlk önce haklar verdin,
Sonra fitil fitil burnumuzdan getirdin.
Miting alanlarını katletmek istedim hep,
Oy diye yalvaran köpeklerinizi zehirlemek.
Bir kuru dala veriyorum kalbimi,
Sadece beni avutsun diye
Gönlüm ne köşk istiyor ne saray ne de han
Küskünüm ben kalbimi ağlatanlara
Sensizlik yine geçirmiş dişlerimi boynuma
Emiyor kanımı hesapsızca
Yasak düşler kuruyorum kalabalık yalnızlığımın
İçinde.
Bir şarkı tutuyorum sana içinde yalnızlık olan
Bedenim ölümün prangalarıyla kaplı
Göğsüm kanlı ve içimde çocuklar ağlıyor
Bazen gözyaşı bazen nefret süzülüyor gözlerimden
Bir melek ölür bir bebek doğar. Hayatın acı serumunu damarlarıma kendi elimle enjekte ediyorum. Sanki masal kahramanıyım, ürkek, kırgın yola devam ediyorum. Suçsuzum hayat bu sefer acı tohumları ekemezsin, sevdiğim bir romanın son sayfası gibi heyecanla okudum bitişini. Yazık hala iç çekiyorsun sonsuza doğru. Korkma, bu sefer düzmezler ruhunu, ateşim yakmaz bedenini silahım yabancı bedenlerle dolu, bıçağımda kan izleri var o silahı sıktım şakağına ölmedin. O bıçakla delik deşik ettim ruhunu bana mısın demedin.
Anne şefkati gibi o minicik ellerini özlüyorum, hayır çok masum alsında
Yanlış işte…
Sen asla masal kahramanım olmadın. Sokağın kıyısında mutluluk dilenen bir zavallıydın.
Acı ruhuna işlemiş. Gözyaşların kan olmuştu. Ölümün gibi anımsarım ilk günü, mezarına bıraktığım kır çiçeklerini… Kullandığım sahte mutluluk haplarını, Bu sefer son gidiş için saklıyorum, ama ölerek değil yaşayarak intihar ediyorum.
Ah kalbi kırmızı aptal insan, kim dedi sana uy içindeki sese, kim dedi ki bırak kalbini kırmızı bir sele. Zehri hala kusuyorum bak hem de sol tarafına.
Bak anne ben büyüdüm, büyüdüm de fahişe oldum
Her gece sokaklarda ekmek arar oldum
Koca İstanbul üstümden geçti her şeyi unutur oldum
Bir o sevmedi beni bir o bakmadı yüzüme
Kim mi o anne ben kan revan içinde bırakan insan müsvettesi
Bırakmadı hüzünler beni mahvedene kadar koştular peşimden
Bir kelebeğin yaşamını bilir misin?
Ömrü saatlerin arasına sıkışmış gibi yaşar
Zaman kanlı bir cellât gibidir onun için
Siyah düşlerime yağan beyaz umutlar gibi aydınlatmıştın
Karanlık bahçelerimi…
Acı tohumlarım kayboldu sanmıştım yanılmışım
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!