Aşk denen ölüm
Sensizlikten tükeniyorum
Yine geceler uzun zindan karası
Gökyüzünde ne ay, nede yıldızlar
Gözlerin güneşimide perdelemiş
Yüregim titriyor korkuyla
Sevgi denen o büyü
Silinmiyor değil mi?
Gönlün bir hasret köyü
Biliyorsun değil mi?
Böyle geçecek senelerin
Oluk oluk akan kor misali göz yaşlarım
Sokak lambasının aydınlattığı odamda yok olurken
Geceden vurgun yiyerek
Acıların en büyüğü olan
Sensizliğe gömülüp gidiyorum
Sabahın ilk ışıkları vurunca yüzüme
En soğuk günümde güneş oldun
Renk renk rüya, ruhumda fırtına oldun
Sevgi adamı,
İçimde hoşbir nakışsın, bak sim gibisin
Ne kadar mutluyum bilemezsin
Korkumu bağışla siyah gözlerinden,
Baktığında dağlıyor gönül yaramı.
Henüz kapandı ilk aşkın yaraları!
Canıma susamış sanki siyah gözlerin...
Yüreğim bütün dertlerin yuvası olmuş,
Senle sohbet arzusuyla yanarken ben
Başlamadan susmak zorunda kaldım
Bir aşk kazasına sebeb olmamak için
Duygularımın frenine basmak zorunda kaldım
Kıymet bilmez bir aşk uğruna harcanırken sen
Aşkın bana verilen en son hediyeydi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!