Şair'in Ölümü Şiiri - Mehmet Öztaylan

Zaman meçhule yolcu vakit Son'a kitlenmiş
Hesap kokuyor şafak fakat ecel babacan
Tecelliyle ızdırap ruhumda akitlenmiş
Gümüş damga belirir dosttan sıcak candan can

Yolun görünmez meşhur bindiğin kanlı bora
Heyhat! acemi yolcu sonundur alabora

O ki sıkça tattı ölüm denen Son'un tadını
Eridi ve çözüldü özüyle satırına
Çoktan aldı ruhunu kalemin naz kadını
Bir sillede sen gönder kötürüm yatırına

O sonsuzluk gülüne şavkıran garip bülbül
O ebed karalayan ham yürek mecnun gönül

Arz çekiver cesedi bağrına seni bekler
Felaket deme sakın o artık Son'a yolcu
Çifteliği bırakıp sadece Hakk'ı tekler
Tuttuysa semasını azap çatlatan burcu

Sus sus artık yalvarma mekanıdır ulu gök
Gıptayla bakınıpta ruhundaki aşka çök

Dönüş kanlı zincirle ebede peçelenmiş
Semaların nabzını tutuyor mazlum melek
Kader denen atlasın utançtan keçelenmiş
Yedi kat gök semayı kaplamış feci rahmet

Selam selama gelsin sonsuzluk başlangıcı
Ölüm dediğin nedir şairliğin baş tacı

Mühür damgalanacak kelam tutan eline
Sonra gök şavkıması mübarek nurlu Üstad
Tutupta aşk yağmuru serecek arş seline
Kelamı hazmeden dil eder mi maziyi yad

Onun için ki sevin sevin şair haline
Şu tattığın zevke bak altından ahvaline