Şair’in Düşü Şiiri - İsmail Detseli

Kalktım bir sabah erkenden
Yoruldum yolda giderken
Güneş tam tepeme çökerken
Şöyle bir nefeslenmek istedim.

Çöktüm bir ağacın dibine
Selam verdim gövdesine
Baktım dalında meyvesine
Bütün yorgunluğu atıverdim.

O meydan okuyordu dağlara
Başladım sorular sormaya
Dalıp gitmişim hülyalara
Yaprak sesiyle uyanıverdim.

Yaş kaç dedim? Gencim dedi
Yaşı iki boy dedeme eş değerdi
Yat dinlen çok soru sorma dedi
Derince bir uykuya dalıverdim.

Uyuya kaldım o ağacın dibinde
Bir ara damlalar düştü yüzüme
Kır neşe verdi yorgun bedenime
Kıra mis gibi kokular alıverdim.

Bütün ağaçlar iyilikte yarışır
Meyvelisi meyvesizi karışır
Dilinden anlar isen konuşur
Gitme kal da konuşalım dedi.

Ayrılacaktım artım yanından
Yemyeşil yapraklı dallardan
Sarıldım o gövdesine candan
Sizler çok vefalısınız dedim.

Bu garip ozan İsmail derki
Attım kırlarda gamı derdi
O dallar tevazuuyla eğildi
Bizi unutma yine gel dedi.

06 04 2013 Konya