Şair İçtenliğinde Şiiri - Osman Türkmen

Bazı şiirler sadece ve ancak,
Yazıldıkları güne haset, beklerler sunulmayı.
Bilemezler kime ne zaman yazılıp,
Kimde neler bıraktığını,
Ve neleri götürüp neler kazandırdığını.
Çünkü şiir denen o masum dizeler,
Düşüncenin dışında yaşayan,
Duyguların harflerle cebelleştiği samimiyettir,
Özetle...

Bir şairin dünya görüşü ne olursa olsun,
Hangi camdan bakarsa baksın,
Ve hangi çerçevede,
Kaç numaralı gözlük takarsa taksın,
Şair sevginin kullandığı tek silahtır.
Her sıkıldığında alınan yaralarsa,
Yaşamışlığın beyazlığındaki,
Kağıtla kalemin,
Bazen titrek, bazen heyecanlı,
Bazen hüzünlü ve ağlamaklı,
Ve çoğunluğu yarım kalmaklı,
Geçmişin demli yolculuğunda,
Bulanık yarınlar bırakmaktı.

Zaten konuşabilseler,
Şairlerin tüm sırlarını,
Ve yaşadığı tüm aşkları, acıları, yalanları,
Su yüzüne çıkarmaz mıydı şiir...

Her insan şairi, şiirlerinde anladığını zanneder,
Oysa şair;
Yazılan şiirlerde sakladığı duyguların yanında,
Yazamadığı yüreğini de saklar.
Ve bir şairi ancak,
Zamanın kilometre taşında aşınan,
Yalnızlıktaki yorgunluk,
Ve sevgide aranan sevgili anlar.
Bir de...
Şiirlerin küskünlüğünde yaşayan,
Soğumaya bırakılmış ılık anılar.

Bu samimiyet alır başını gider ben yazdıkça,
Ve yazamadıklarımla boğuştukça.
Bu samimiyet otuz yıllık bir mazinin,
Ve otuz yılda yazılan dört yüzü aşkın şiirin,
Yansımasıydı.
Binlerce sayfanın bile anlatamayacağı,
Yalnızca birkaç sayfasıydı...