Iyi kalpli, yalniz bir adam, bir gün bir koza bulur. Kozanin icinde kücük
bir tirtil vardir. Adam çok sever bu tirtili, onunla tüm yalnizligini, tüm
sevgisini paylasir.
Gel zaman git zaman tirtil büyür, güzel bir kelebek olur. Adam, kelebegine
hayran... birakamaz bir türlü... Aslinda kelebegin aklinda daglar, kirlar,
Hayat bazen nasıl çekilmez gelir insana. Her şeyden uzaklaşmak, kaçmak istersin ama gidecek bir yerin yoktur. Konuşamazsın, anlatamazsın içini yer durursun. Gitsen nereye gidersin, kim seni ne kadar dinler ve anlar. Biraz güçlü olabilseydim, kendi ayaklarımın üzerinde özgürce durabilseydim. O zaman fırtınalar essin, beni hiç bir şey yıkamaz, umurumda olmazdı. Şimdi böyle güçsüzüm diye yıkılacak mıyım, hayır yine mücadele etmeye devam edeceğim. Bunun bedelini belki vücudum ödeyecek, her geçen gün insanlara olan güvenim daha da azalacak. Sadece ben, beni sadece ben düşünebilirim. Bunun dışındakiler yalan. Herkes bir yere kadar düşünmez mi? Ailen neden düşünür acaba, sen üzülünce onlarda üzüleceği için, bu yine kendini düşünmek değil midir? Ben hiç kendimi düşünemedim, başka hayatları kendi hayatım diye yaşadım. Arkama baktığımda ne yaşamışım, bu koskoca dünyada istediğim neleri yapabilmişim, hayalimdeki neler gerçekleşmiş. Her şey ne kadar boş, İnsanların birbirini kırmasına değecek kadar önemlimi paylaşılamayan şeyler. Sağlığımın olması, yüzümün gülmesi, sevmem, sevilmem, mutlu olmak için yeterli değil mi? Beni dinleyip, elimi sıkıca tutan, güç veren biri olmasını isterdim, bu yönden de şanssızım. İçimde birikenleri birer birer suya attıktan sonra, o serinliğe de kendimi bıraksam. Bunu düşünmek bile huzur veriyor. Kendi elimi kendim tutup güç vereceğim, yastığım o sıcak omuz, yorganımsa sarıldığım vazgeçilmezim.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!