sensizliğin kaçıncı saatindayim bilmiyorum
yelkovan akrebi kovalıyor
bazen kavuşuyor onlarda
sadece adı var bu şehrin 'istanbul'
taşı toprağı altın diye geldik bu şehre
hayatımı mahvetti bu şehir
olmadı dimi başaramadık sonunda bitti
istemem benim için acı çekmeni üzülmeni
zaman geçtikçe alışırsın unutursun beni
unutman gerek unutmamız gerek, unut beni...
bir aşk oyunuydubeceremedikgetiremedik oyunun sonunu
hayat okadar acımasızki
hiç olmayacak zamanlarda olmayacak şeyler çıkarıyor karşına
yoksa sadece banamı acımasız bu hayat
bu şehrin ışıkları
karşıdan göz kırpıyor bana
pırıl pırıl yanıp sönüyor
bu şehrin ışıkları
içime damlıyor
alıyor götürüyor beni uzaklara
yoruldum mutluluk oyunu oynamaktan
mutlu değilim diye bağırsam kim duyarki sesimi
kimin umrunda olurumki sanki
bu son gidiyorum
her saniye birazdaha yaklaşıyorum sona
sırtım dönük sana öylece duruyorsun arkamda
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!