Şair Gibi Ağacın Ölümüde Çekilen Acıları ...

Yeşilin en güzeli yok olursa, keman sesi duyulmazsa, gün boyunca cenaze marşı çalınmışsa, geride kalan yalnız şairin yalnızlığıdır.
Evrenin en güzel kentinde güller şarkı söylemiyorsa, insan hayatı ardına kadar soluyorsa çekilen acıların bir nedeni bu olmalıdır.
Kuru ve çatlamış topraklar arasında bir fidan da yaşamıyorsa çekilen acıların nedeni susuz topraklar için tohum üretilmemesidir.
Dünyanın derken evrenin de çehresi solgun ve dargın yatağında yatan şairin sessizliğini bozmayan yıldızlarsa, çekilen acıların bir nedeni budur.
Bir nedeni de şairin ölüm marşıdır.
Evren güneşinden rahatsız olan şairin kalbinde çayırlar susuzsa, görücüye çıkanların şarkıları da susuz toprak gibi bir hiçse, çekilen acıların bir nedeni de bu olmalıdır.
Şairin çehresiydi aslında ölüm gözleriydi döşeğinde sessizce yatanın korkulu bakışları sevgiden yoksun ölüme çağrı gelince yüreği bir meyvenin içi gibi kararmıştı.
Şairin yarın ölümü de böyle olacak gökyüzünün renkleri de öylesine solgun ve kırılgan olacaktır.
Evrendeki iç güzellik de sessiz uçan kuşlar gibidir.
Ağaçsız çiçeksiz şarkı söyleyen kuşlar saldığı kökten kuruyan ağaç gibidir.
Asırlardır çağıran ağacın zenginliği de biterse ışığı da sönmüştür.
Işık da olmazsa bedeninde bir tek yaprağın ne faydası vardır?
Ölüm güneşi doğunca…