İdealistler yalnızdır...
Belki her zaman çevresinde yüzlerce insanlar vardır... Belki de Herkes ile çok samimi ilişkileri vardır. Ama her zaman bir yalnızlık vardır bunun içinde bile... Uzun dost muhabbetlerinden sonra daha da belirgin olur bu yalnızlık... Aslında idealistlik kuru soğuk bir Ankara gecesinde, sis bulutunun altında belirli belirsiz görünen dolunaya bakmak, ve bir gün oraya gitmeyi istemek gibi bir şeydir çoğu zaman... Hava gerçekten çok soğuktur. Neden herkes sıcacık evinde iken kendinizin dışarıda olduğunu ve kimsesiz sokaklarda tek başınıza yürüdüğünüzü sorgularsınız...
İdealistler yalnızdır...
Yürüyerek ayın olduğu yöne doğru gidersiniz. Ona ulaşmanızın bu şekilde mümkün olmadığını bilirsiniz. Ama yine de yürümeye devam edersiniz... Yürürsünüz... Yürürsünüz... Ayaklarınızı artık hissetmemeye başlarsınız artık soğuktan. Bacaklarınız donmak üzeredir. Ve en sonunda bir yere varırsınız... Vardığınız yer denizdir sadece... Gidilecek bir başka yolun kalmadığını düşünürsünüz bir an... Denizden nefret edersiniz o an... Ay bütün parlaklığı ile gökyüzündedir ve yansıması da denizdedir... Deniz sizi oradan uzaklaştırmak ister. Ve buz gibi bir rüzgar eser... Fakat siz yine de gitmezsiniz oradan inadına. Çünkü zaten bütün ömrünüz soğuk rüzgarlar ile boğuşmakla geçmiştir... Sağınıza solunuza bakarsınız. Hiçkimse yoktur. Soğuktan kaçmıştır insanlar... Yine yalnızsınızdır... Her zamanki gibi...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!